Μοναξιά γονέων: Όταν το παιδί μεγαλώνει και φεύγει από το σπίτι

08/09/2014
Ομάδα Σύνταξης
Οικογένεια

Αναγνώστριά μας ζητά τη συμβουλή των ειδικών μας: 
Καλησπέρα σας. Το παιδί μου έφυγε στην επαρχία είναι φοιτήτρια πια στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Όσο και αν χάρηκα δεν μπορώ να κρύψω την πικρία μου. Ο γιος μου είναι μεγαλύτερος παντρεμένος και έχει τη δική του οικογένεια., ξαφνικά το σπίτι μας άδειασε. Σιωπή, κανένας να μιλήσω. Ο άνδρας μου απασχολημένος με τις δουλειές του, γκρίνια πολύ πιστεύω ότι του λείπει και εκείνου. Μου λείπει πολύ και νιώθω απέραντη μοναξιά. Αντιλαμβάνομαι ξαφνικά ότι είμαι μόνο μου μιας και έχουν αρχίσει να προκύπτουν και προβλήματα στη σχέση μας, όλα όσα προβλήματα είχαμε με τον άνδρα μου και κάναμε πίσω στους τσακωμούς και την γκρίνια λόγω του ποαιδιού τώρα επανέρχονται. Φοβάμαι πολύ τη μοναξιά που έρχεται. Πώς θα είναι το μέλλον; Νιώθω πραγματικά ότι δεν έχω δικούς μου ανθρώπους. Το ξέρω είναιο παράλογο αυτό που λέω και ότι όσο και μακριά αν είναι τα παιδιά σου επί της ουσίας μπορεί να είναι πολύ κοντά σου αλλά δεν μπορώ να το χωνέψω. Έρχεται ξαφνικά η στιγμή που νιώθεις ένα κενό και τότε τι να κάνω; Φίλες δεν έχω και είναι εξαιρετικά δύσκολο να τις βρω στην ηλικία των 50 σχεδόν να εμπιστευθώ ξένο κόσμο… Θα ήθελα μια συμβουλή σας. Σας ευχαριστώ πολύ.
Σοφία 52 ετών
Αγαπητή αναγνώστρια. Στο ερώτημά σας απαντά η Δρ. Όλγα ΚωνσταντίνουΨυχολόγος –Ψυχοθεραπεύτρια Διδάκτωρ Κλινικής Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών
<img src="/contentfiles/DrouzaPhotos/konstan.JPG" alt="" width="99" height="135" />
Αυτό που βιώνετε είναι μια πολύ μεγάλη απώλεια, μια μεγάλη μετάβαση. Όταν το τελευταίο παιδί φύγει από το σπίτι, η οικογενειακή φωλιά αδειάζει. Το ζευγάρι που μένει μόνο του κάνει τον απολογισμό του. Πόσο πολύ έχουμε πληγώσει ο ένας τον άλλον αυτά τα χρόνια; Πόσο έχουμε αποξενωθεί; Πόσο η παρουσία των παιδιών μας επέτρεπε να είμαστε μαζί; Πώς θα συμβιώσουμε από εδώ και πέρα; Έχουμε κοινά σχέδια; κοινά πράγματα να μας ενώνουν;
Στη φάση αυτή συνήθως ο άνδρας βρίσκεται στην κορυφή της σταδιοδρομίας του ή πλησιάζει στην συνταξιοδότηση ενώ η γυναίκα βρίσκεται με αποδεκατισμένες τις υποχρεώσεις που είχε και που από τη μια της στερούσαν προσωπικό χρόνο αλλά από την άλλη δομούσαν τις μέρες της κάνοντας και το κάθε λεπτό σημαντικό. Το ζητούμενο τώρα είναι να βρείτε νόημα διαφορετικό στην καθημερινότητα σας.
Κάθε μετάβαση στη ζωή είναι δυνατή αν πρώτα αποχαιρετήσουμε το προηγούμενο, την προηγούμενη κατάσταση. Χρειάζεται να αποχαιρετήσετε το ρόλο που είχατε ως μητέρα τα τελευταία χρόνια έναν ρόλο που είχε τις απαιτήσεις της καθημερινότητας μιας μητέρας με δυο παιδιά στο σχολείο και να καλωσορίσετε μια νέα πραγματικότητα, το ρόλο σας ως μητέρα ενός φοιτητή και ως γιαγιά. Αυτό δεν θα είναι εύκολο και σἀυτό θα χρειασθείτε τη βοήθεια του συζύγου με τον οποίο μέσα από τη νέα πραγματικότητα που έχει δημιουργηθεί καλείσθε να επανασυνδεθείτε και να επικοινωνήσετε.
Συζητήστε με τον σύζυγο σας για τις ανάγκες, τους φόβους σας, τον πόνο που βιώνετε και που φαίνεται να τα μοιράζεται κι εκείνος. Η νέα κατάσταση σας απευθύνει αίτημα και πρόσκληση να αλλάξετε το πώς σχετίζεσθε μεταξύ σας, να καλλιεργήσετε ο καθένας χωριστά τις προσωπικές του ανάγκες που τόσα χρόνια ενδεχομένως ήταν καλυμμένες λόγω των παιδιών. Σας προσκαλεί ακόμη, να έρθετε πιο κοντά, να καλλιεργήσετε και τη συντροφικότητα σας, το «μαζί» που πάλι λόγω των παιδιών ήταν στην αφάνεια. Το κενό που περιγράφεται είναι η μοναξιά που νιώθετε για όλα αυτά που χάθηκαν. Εμπιστευθείτε αυτή τη μοναξιά, αυτό το κενό στον σύζυγο σας για αρχή. Το νέο, το καινούργιο δεν είναι κάτι γνώριμο, δεν είναι κάτι που έχει μορφή ακόμη, είναι κάτι που χρειάζεται να το δημιουργήσετε εσείς μαζί του.