Είναι αληθινός έρωτας ή απλά ένα κόλλημα; Η διαφορά τους

<p style="text-align: justify;"><strong>Αναγνώστριά μας ζητά τη συμβουλή των ειδικών μας: </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Ονομάζομαι Μαριάννα και είμαι 23 χρονών. Είχα μια σχέση πέντε χρόνια η οποία έφτασε στο τέλος της. Εγώ ήθελα περισσότερο χρόνο μαζί του και όχι μόνο 2-3 φορές την εβδομάδα ή να φύγουμε για λίγο κάπου οι δυο μας έστω για ένα διήμερο που ποτέ δεν το είχαμε κάνει με τους φίλους του ωστόσο πήγαινε διακοπές σταθερά τρειςτέσσερις φορές το χρόνο ενώ εκείνος αναζητούσε περισσότερο χρόνο με τους φίλους του καινούριες εμπειρίες κλπ… Είχα φτάσει στο σημείο να γκρινιάζω. Πολύ. Με έπνιγε το δίκιο μου και ταυτόχρονα τον έπρηζα κι αυτόν. Το θέμα είναι πως εδώ και 14 μήνες που είμαστε χωρισμένοι στην ουσία είναι σαν να μην έχουμε χωρίσει. Δεν έχει περάσει βδομάδα που να μην έχουμε μιλήσει -βρεθεί. Λάθος. Και των δυο μας. Εγώ θέλω να τα ξαναβρούμε εκείνος από την άλλη δεν θέλει. Πιστεύει πως πρέπει να ηρεμήσω λίγο για να μπορούμε έστω να συνυπάρξουμε και δεν καταλαβαίνει πως τα αρνητικά συναισθήματα που μου δημιουργούνται κι επομένως του μεταφέρω πλέον συχνά είναι επειδή ζούμε αυτήν τη μετριότητα. Όμως από την άλλη δεν θέλει να με χάσει έχει έρθει και με κλάματα αλλά όταν τον ρωτάω τι είναι αυτό που θέλει λέει πως δεν ξέρει αρκεί το να με βλέπει. Είναι άρρωστο το να μην θέλει να τα ξαναβρούμε αλλά και ταυτόχρονα να μην με αφήνει σε ησυχία. Και κάνει και μένα πάλι να γκρινιάζω Και τον ταλαιπωρώ. Τον αγαπάω όπως κι εκείνος αλλά νοιώθω χάλια έχοντας χάσει κάθε αξιοπρέπεια κάνοντας και άσχημες σκέψεις και για τον ίδιο μου τον εαυτό. Αν ήμουν πιο δυνατή ίσως να είχα φύγει. Φοβάμαι όμως να τον αφήσω γιατί δυστυχώς η ζωή μου τα έχει φέρει έτσι που αυτό το διάτημα είμαι χωρίς καμιά φίλη δίπλα μου και οι δυο λείπουν για μεταπτυχιακά και θα λείπουν για χρόνια. Και πιο πολύ τρέμω στην ιδέα να χάσω για ακόμη μια φορά έχω χάσει τη μητέρα μου σε μικρή ηλικία έναν άνθρωπο τον οποίο θεωρώ σημαντικό στη ζωή μου. Τι με συμβουλεύετε να κάνω;</em></p>
<p><span>Στο ερώτημά σου απαντά ο </span><strong> ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός.</strong></p>
<p><img src="/contentfiles/katsaros.jpg" alt="" width="88" height="136" /></p>
<div>Αγαπητή αναγνώστρια:</div>
<div> </div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Μου περιγράφετε έναν άνθρωπο ο οποίος φαίνεται να δείχνει μια συνέπεια και μια διαρκή παρουσία στη ζωή σας. Αυτό αποτελεί την ουσία της σταθερότητας που δίνετε κι εσείς επίσης, πράγμα στο οποίο βασίζεται η εμπιστοσύνη που έχετε ο ένας στον άλλο. Όλα αυτά φαίνονται από γεγονότα που εξιστορείτε παρά από λέξεις που λέτε ο ένας στον άλλο. Πολλοί άνθρωποι, σαν το φίλο σας, τρομάζουν περισσότερο με τις λέξεις παρά με τις πράξεις κι αυτό έχει να κάνει με τραυματικές εμπειρίες που είχαν στη ζωή τους, οι οποίες συνήθως βασίζονταν σε πράγματα που θεωρούσαν δεδομένα. Π.χ.: Εσείς χάσατε τη μαμά σας σε μια ηλικία όπου το "για πάντα" είναι βασική προϋπόθεση για την εμπιστοσύνη. Δεν αποκλείεται λοιπόν να ζητάτε από το φίλο σας να σας διαβεβαιώσει για κάτι το οποίο σας "άφησε κενό" ο θάνατος της μητέρας σας με το φόβο "ότι θα ξανασυμβεί" όπως εμμέσως λέτε και στο γράμμα σας. Ο φόβος σας για την απουσία είναι δηλαδή πιο έντονος από τις μικρές καθημερινές πράξεις που δηλώνουν έντονη παρουσία εκ μέρους του φίλου σας. Φαντάζομαι πως αυτό ίσως είναι τρομαχτικό γι'αυτόν με την έννοια ότι "κάνει ό,τι μπορεί" αλλά εσείς θέλετε να ορίσετε σαφώς τί κάνει, με ποιό σκοπό και για πόσο καιρό ακόμα. Είναι κατανοητός ο φόβος σας, καθότι οι περισσότεροι άνθρωποι υποφέρουμε απ' αυτόν και εξ αυτού απορρέει και ο φόβος κάποιων άλλων από μας για τη δέσμευση: Φοβούνται μήπως πληγώσουν ξανά, ανθρώπους που ήδη πληγώθηκαν στο παρελθόν από μια δέσμευση που δεν τηρήθηκε. Έτσι εξηγώ εγώ τις συμπεριφορές του ενός απέναντι στον άλλο στη σχέση σας και σας προτείνω να μιλήσετε για τους φόβους σας σαν άνθρωποι και όχι σαν αρσενικό και θηλυκό. Το "εγώ" έχει μεγάλο μέρος του βουτηγμένο στη χημεία του έρωτα, δηλαδή στην επιδίωξη της ηδονής. Όμως αυτή για να επιτευχθεί χρειάζεται ένα χώρο ασφαλή και ορισμένο. Κι αυτός ο χώρος ορίζεται στο νου μας από την ησυχία του. Η ησυχία αυτή έχει να κάνει με την έλλειψη νευρωτικών σκέψεων. Σκέψεων δηλαδή που μεταδίδουν μηνύματα φόβου και εμποδίζουν-αποπροσανατολίζουν τη διαδικασία της απόλαυσης. Αυτές οι σκέψεις φεύγουν με τη συζήτηση. Με την αυτοαποκάλυψη και την ειλικρίνεια. Συνεπώς αντικαταστήστε στη συζήτησή σας αυτό που ζητάτε, με αυτό που φοβάστε ως σενάριο και πείτε το στον φίλο σας. Ζητήστε του να σας πει κι αυτός τί φοβάται. Αγκαλιάστε τους φόβους ο ένας του άλλου. </div>
<div class="yj6qo ajU">
<div id=":nh" class="ajR" data-tooltip="Εμφάνιση περιεχομένου που έχει περικοπεί"><img class="ajT" src="https://ssl.gstatic.com/ui/v1/icons/mail/images/cleardot.gif" alt="" /></div>
</div>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>

Σχετικά άρθρα