Μοναξιά: Τι να κάνεις αν δεν έχεις παρέες και φίλους;

<p><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά:</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Γεια σας ο λόγος που σας γράφω είναι ότι νιώθω πραγματικά μόνη μου και δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω φίλες όμως βρίσκονται μακριά μου σπουδάζουμε σε διαφορετικές χώρες Το καλοκαίρι πέρασα πάρα πολύ ωραία και έβλεπα πολύ συχνά τις φίλες μουτο πρόβλημα μου όμως είναι ότι δεν έχω φίλες στο πανεπιστήμιοείμαι στο δεύτερο έτος και δεν έχω μια παρέα να πάω για καφέ ή να πάμε μια βόλταη αλήθεια είναι ότι στο πρώτο έτος δέθηκα με μια κοπέλλα και κάναμε πολυ παρέα όμως αυτή η σχέση για ΄μένα σε κάποια στιγμή κατάντησε τόσο ασφυκτική ένιωθα να πνίγομαιστην αρχή ήμουν χαρούμενη με αυτή τη φιλία όμως αργότερα ήταν πολύ ψυχοφθόρα αυτή η σχέση για το λόγο ότι επέτρεπα σε αυτό το άτομο και το παραδέχομαι να ξεπερνά τα όρια μου να με εκμεταλεύται μια σχέση που μόνο έδινα στην τελική πλέον άρχισα να βάζω όρια το θέμα όμως είναι ότι συνηδητοποιώ πως δεν έχω άλλες παρέες και για να πω την αλήθεια νιώθω τρομερές τύψεις γιαυτόσκέφτομαι πως υπήρξαν στιγμές που είχα την ευκαιρία να κάνω παρέα με άλλες κοπέλες όμως ακολουθούσα την συγκεκριμένη ασπούμε μου έλεγε θέλω να παώ εκεί και πήγαινα δεν είχα το θάρρος να της πω όχι και απέρριπτα άλλες προτάσεις νιώθω μεγάλη απογοήτευση από τον εαυτό μουκαι τώρα δεν ξέρω πως μπορώ να ενταχθώ σε μια καινούρια παρέα βλέπετε όλοι στο τμήμα μου έχουν δημιουργήσει τις παρέες τους από την προηγούμενη χρονιά και εγώ δεν θέλω να γίνω η παρίσακτη ούτε το άτομο που το κάνουν παρέα από λύπηση γιατί ασπούμε το έχουν αντιληφθεί ότι είμαι μόνηδεν ξέρω τι να κάνωείμαι πολύ μπερδεμένη και γιαυτό θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μου δώσετε κάποιες συμβουλές αν μπορείτε,πως να αντιμετωπίσω αυτή την κατάσταση στην οποία εγώ η ίδια έφερα τον εαυτό μου; Ήθελα να κάνω μια διευκρίνηση ότι κάνω προσπάθειες για να δημιουργήσω κάποιες φιλίεςπαρέεςόταν με κάλουν κάπου πηγαίνω όμως και πάλι νιώθω άβολα αφού γνωρίζω ότι τα υπόλοιπα μέλη της παρέας έχουν αναπτύξει μια φιλία μεταξύ τους και διερωτόμαι εγώ τι κάνω εδω πέρα απελπισία πραγματικά. Ευχαριστώ και πάλι.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><br /></strong></p>
<div style="text-align: justify;">Αγαπητή αναγνώστρια:</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Η απάντηση αφορά και στα δύο mail που στείλατε.</div>
<div style="text-align: justify;">Νομίζω πως η σχέση που είχατε με τις φίλες σας από το εξωτερικό ήταν πολύ όμορφη και σας γέμιζε. Συγκεκριμένα νομίζω πως νιώθατε τόσο καλά μ'αυτές τις φίλες που ίσως σε κάποιο σημείο τις εξιδανικεύσατε. Αυτή η εξιδανίκευση από μόνη της δεν είναι κακό πράγμα. Ίσα-ίσα είναι όμορφο να λέτε "είναι οι πιο καλές φίλες που είχα ποτέ. Τις αγαπώ". Όμως δεν είμαι σίγουρος ότι πιστέψατε πως είναι σχέσεις τις οποίες καλλιεργήσατε εσείς και πως δε συνέβησαν "τυχαία". Το "τυχαίο" είναι πάντα προσβλητικό για τον κόπο που έχουμε κάνει: Σκεφτείτε έναν άνθρωπο που απ' το "μηδέν δούλεψε και έφτιαξε μια περιουσία" και τον γείτονά του που κέρδισε το λαχείο. Και οι δύο είναι πλούσιοι. Ποιός όμως νιώθει πίστη στον εαυτό του σε σχέση μ'αυτό τον πλούτο; Και οι δύο αγοράζουν μετοχές από μια σοβαρή εταιρία. Ποιός όμως έπραξε "σωστά" και ποιός απλά "αντέγραψε αυτό που είδε"; Η αντιστοιχεία που προσπαθώ να κάνω είναι με την αμφιβολία σας: Πιστεύω πως μειώνετε τον εαυτό σας στην προσπάθεια να δώσετε εύσημα σε σχέσεις που δοκιμάζονται λόγω απόστασης. Λέτε ίσως "κι αν δεν είμαι εγώ αρκετά καλή ώστε να ξαναφτιάξω τέτοιες σχέσεις; Κι αν οι φίλες μου ήταν τόσο καλές ώστε να το δουν αυτό και να με βοηθήσουν κοινωνικά;" Αυτή η αμφιβολία κάνει την εξιδανίκευση για τις φίλες μειωτική για τον εαυτό. Σαν να λέτε ότι οι παλιές φίλες σας χώρεσαν την προσωπική σας κοινωνική ανικανότητα, κάτι που είναι δύσκολο να επαναληφθεί. Όμως:</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Η εξιδανίκευση προκαλεί ανασφάλεια όταν δεν αντέχει στη σύγκριση με το "καινούργιο", δηλαδή τις νέες φιλίες που μπορεί να πάτε να φτιάξετε. Στην περίπτωση που οι εξιδανικευμένες φίλες πάνε να "χάσουν" κάπως στη σύγκριση, ή να βγουν "ίδια καλές" με σχέσεις που πάτε να φτιάξετε τώρα, τότε εσείς μπορεί να λειτουργείτε με τύψεις. Να λέτε δηλαδή "α… πως πάω να αντικαταστήσω τις φίλες μου! Αυτές ήταν τόσο καλές κι εγώ πάω να περάσω καλά με άλλες, νέες φίλες". Εκεί το συναίσθημα μπερδεύεται γιατί αν περνά εξίσου καλά με αυτό που έχει μπροστά του, μπορεί να φανταστεί πως είναι αχάριστο, πως δεν αναγνωρίζει αυτά που του προσφέρθηκαν προκειμένου να εκδηλωθεί. Δηλαδή θα προσδοκά, θα κάνει όνειρα, θα ζει και θα απολαμβάνει με βάση το τώρα, αυτές δηλαδή τις φίλες που είναι εδώ, και όχι μ'αυτές που έφυγαν. "Πως τολμά"; Με τη βάση αυτή πάτε να σαμποτάρετε τον εαυτό σας μέσα στις νέες σχέσεις για να επιβεβαιώνετε ότι οι φίλες σας απ' το εξωτερικό είναι οι καλύτερες! Μήπως κατά βάθος δεν θέλετε να τις ξεχάσετε γιατί φοβάστε μήπως σας ξεχάσουν; Η μοναξιά είναι μια σοβαρά ηρωική πράξη η οποία δηλώνει αφοσίωση, πίστη και αγάπη. Μήπως λοιπόν τη χρησιμοποιείτε για να δείξετε στον εαυτό σας πως "αντέχετε" με σκοπό να έχετε μια αντίστοιχη αξίωση; Δεν θα διαφωνήσω μαζί σας για το θέμα ορίων το οποίο θέτετε. Ίσως είναι ο τρόπος σας να δείξετε πως "ό,τι και να κάνετε, και όλα να τα δώσετε τελικά, τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει εκείνη την παλιά, ζεστή οικειότητα!" Νομίζω πως είναι βοηθητικό για σας αν θέλετε να ανοίξετε τον κοινωνικό σας κύκλο τώρα που βρίσκεστε κάπου μεταίωρα να αναρωτηθείτε: Αντέχετε να σας ξεχάσουν;</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Αν η απάντηση είναι όχι μη κατηγορήσετε τον εαυτό σας. Είναι προφανές ότι ανακαλύψατε κάτι πανανθρώπινο μέσα σας: Το φόβο μήπως σας ξεχάσουν. Μήπως δεν κάνατε τίποτα σημαντικό για να αξίζετε μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά αυτών που τόσο αγαπήσατε. Ο φόβος αυτός είναι που μας κάνει συνήθως να λέμε "εγώ φταίω που…" Νομίζω ότι σκέφτεστε λογικά. Δηλαδή η διαδρομή της σκέψης σας είναι προς τα κει που θέλετε να πάτε. Όμως κατά βάθος ίσως το μπέρδεμα ξεκινά όταν ο λόγος που πηγαίνετε εκεί δεν είναι σαφής: Έχετε την ίδια λογική που χρησιμοποιούμε όταν ελπίζουμε. Όμως τη χρησιμοποιείτε για να απελπιστείτε. Για ποιό λόγο ξεκινάτε μια νέα φιλία; Για τον εαυτό σας ή για τις ιδανικές φίλες; Χρειάζεται να είναι ιδανικός ένας άνθρωπος για να "αντέξει" τα δικά σας προσωπικά ελαττώματα; Μήπως δεν αντέχετε άλλο να είστε μόνη και ψάχνετε κάτι ενδιαφέρον εκεί έξω; Κι αν σας συμβαίνει και η μοναξιά και το ενδιαφέρον τί πειράζει; Τί κακό σας έχει κάνει ο απλός καθημερινός εαυτός σας με τις απλές καθημερινές του ανάγκες και τον περιορίζετε τόσο κοινωνικά; Εν τέλει αυτό τον εαυτό δεν αγαπά όποιος-όποια γνωρίζει και αποφασίζει να είναι φίλος-φίλη σας; </div>
<div class="yj6qo ajU">
<div id=":16g" class="ajR" data-tooltip="Εμφάνιση περιεχομένου που έχει περικοπεί"><img class="ajT" src="https://ssl.gstatic.com/ui/v1/icons/mail/images/cleardot.gif" alt="" /></div>
</div>
<p style="text-align: justify;"><span><span><br /></span></span></p>

Σχετικά άρθρα