Προβλήματα που προκύπτουν όταν έχεις σχέση αλλά όχι φίλους

<p style="text-align: justify;"><em><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά</strong></em></p>
<p style="text-align: justify;"><em><strong>Καλησπερα σας μενω εδω και 7 μηνες στη Γερμανια. Στην Ελλαδα ειχα μια σχεση η οποια ειχε τελειωσει καιρο πριν αποφασισουμε να την τελειωσουμε επισημα αλλα δεν το παραδεχομασταν μεσα μας και συνεχιζαμε να ειμαστε μαζι απο συνηθεια… Ο λογος που του ειπα να χωρισουμε ηταν οτι μπηκε στη ζωη μου καποιος αλλος που με τον οποιο μετα απο 2 εβδομαδες σχεσης γνωριμιας ηρθαμε στη Γερμανια και μενουμε μαζι και συνεχιζουμε να ειμαστε πολυ ερωτευμενοι. Ομως πνιγομαι. Οχι απο την σχεση μου αλλα απο τη ζωη μου εδω. Δεν ξερω τι γλωσσα και μου ειναι ολα αγνωστα. Μου ειναι ολα τοσο αγνωστα που πλεον τα φοβαμαι. Φοβαμαι τον κοσμο κρινω τον κοσμο και το κυριοτερο νιωθω μονιμως ολα τα ματια επανω μου λες και θελουν να μου κανουν κακο. Δυστυχως δεν εχω παρεες εδω η μονη μου παρεα ειναι ο φιλος μου πραγμα που δε με ενοχλει καθολουεννοω να ειμαστε συνεχεια μαζι αλλα χρειαζομαι να γνωρισω κοσμο και να γινουν φιλοι μου. Κατι το οποιο δεν ειχα ουτε στην Ελλαδα επειδη ημουν παλιοχαρακτηρας .Πληγωνομαι τοσο πολυ που εχω αλλαξει και δεν εχω καποιον να το μοιραστω. Μαζι λοιπον με αυτα ειναι κατι ακομα που με κραταει πισω και οποτε παω να ανεβω λιγο ψυχολογικα με ριχνει λες και ξερει το ποτε ειμαι καλα. Μενω στο σπιτι του πατερα του φιλου μου και μαζι μας μενει και ο μεγαλος αδερφος του. Ηταν πρεζακι και τωρα πινει αμφεταμινες και μας κανει μονιμως ανω κατω. Προσπαθησα πολλες φορες να τον πλησιασω αλλα μαλλον δεν εφτασαν οι προσπαθειες γιατι ολη αυτη την καλοσυνη μου την γυρισε αναποδα. Ενω ημουν η μικρη του αδερφη τωρα ειμαι μια πεινασμενη που του κουβαληθηκα στο σπιτι του. Με βριζει και με υποτιμα ολη την ωρα μας κλειδωνει απεξω το βραδυ με κατηγορει στην μητερα και τον πατερα του και το πιο τρελο κανει παραπονα στον πατερα του οταν κανουμε σεξ εγω ειμαι αρρωστος και αυτοι γαμιουνται. Θελουμε να φυγουμε αλλα τοσο καιρο δεν ειχαμε δουλεια και δεν μπορουσαμε να νοικιασουμε δικο μας σπιτι. Το θεμα ειναι οτι η ψυχολογια μου ειναι χαλια. Νιωθω οτι δε θα μπορεσουμε να προχωρισουμε ποτε. Χρωσταμε λεφτα παντου Νομιζω οτι δε θα μπορεσουμε ποτε να παμε μπροστα. Μονο εμποδια παντου. Και να φοβαμαι και για την ζωη μου. Δεν μπορω αλλο. Την αλλη φορα με όρμησε με μαχαιρι. Που θα παει αυτη η κατασταση ;Ευχαριστω για τον χρονο σας…</strong></em></p>
<p><em><strong>Ο ψυχολόγος ομαδικός θεραπευτής, Δημήτρης Κατσαρός απαντά</strong></em></p>
<p><span><img src="/contentfiles/katsaros.jpg" alt="" width="88" height="136" /></span></p>
<div>Αγαπητή αναγνώστρια:</div>
<div> </div>
<div>Από τη φράση "ευχαριστώ για το χρόνο σας" μοιάζει να ζητάτε κάποιον να σας ακούσει περισσότερο παρά να σας βρει την "όποια λύση" το οποίο με κάνει να αναρωτιέμαι μήπως νιώθετε ενοχή. Το ότι βρίσκεστε σε μια άλλη χώρα και μέσα σε δύο εβδομάδες αλλάξατε α)σπίτι-εστία, β)σύντροφο, γ)κοινωνικό background και δ)γλώσσα είναι υπερ-αρκετά ώστε να σας δημιουργήσουν αυτό που οι παλιοί κοινωνικοί επιστήμονες περιέγραψαν ως "πολιτισμικό σοκ". Είναι αναμενόμενο να φοβάστε, να κάνετε κακά σενάρια και να βιώνετε την πεποίθηση ότι "τα πράγματα ή μένουν σταθερά ή πάνε χειρότερα. Πάντως όχι καλύτερα". Αυτή η πεποίθηση είναι μια κρυφή ομολογία στον εαυτό σας ότι δεν υπάρχει προσωπική παντοδυναμία την οποία ανακαλύπτουμε σε εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις: Το ξέρετε! Χρειάζεστε ένα στήριγμα, ένα μπούσουλα, μια βάση. Αν όμως πρέπει διαρκώς να έχετε το νου σας στη βάση μήπως "πέσει" πως θα κάνετε βήματα; Ποιά είναι αυτή η βάση για να εξελιχθείτε ή να επανακτήσετε τον παλιό σας εαυτό εφόσον στο σπίτι που ζείτε υπάρχει ένα σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα όπως η χρήση ναρκωτικών ουσιών; Δεν φτάνει που έχετε το δικό σας άγχος, μπαίνετε και σε μια διαδικασία να το συγκρίνετε με το δράμα του αδελφού του φίλου σας και φυσικά χάνετε στη σύγκριση! Χάνετε διότι βιώνετε τον σύντροφό σας σαν ευεργέτη. Λέτε "είναι ο μόνος άνθρωπος που έχω εδώ" και δεν προστατεύετε τον εαυτό σας από την κακοποιητική οικογενειακή ατμόσφαιρα του σπιτιού του. Κρυφά λοιπόν συμφωνείτε με τον αδελφό του, δηλαδή ταυτίζεστε μ'αυτόν που σας επιτίθεται! Δεν είναι αναμενόμενο λοιπόν να είναι μαύρες οι σκέψεις σας όταν ταιριάζουν με κάποιον που θέλει το κακό σας; Φυσικά είναι εξίσου αναμενόμενο να φοβάστε να θέσετε τα όριά σας μα αναρωτιέμαι τί κάνει ο φίλος σας; Που είναι και ποιά η θέση του όταν ο αδελφός του επιτίθεται με ενοχές η μαχαίρι; (Μικρή η διαφορά στο τέλος της μέρας). Πως θέτει τα όριά του και πως προστατεύει τη θέση και τη σχέση του με σας; Αν δεν μπορεί να σας βοηθήσει σ'αυτά τα στοιχειώδη τότε που είναι το παράλογο να νιώθετε φοβισμένη, μόνη και μάταια; Κι αν υποθέσουμε ότι "ανέχεστε λίγο ακόμα" την κατάσταση, τί αλλάζει ως προς το φόβο και τη μοναξιά σας; Είναι καιρός να δράσετε, ριζοσπαστικά και με γνώμονα την αυτοπροστασία σας. Μετά θα έρθουν εν καιρό και τα υπόλοιπα. Γυρίστε ακόμα και στην πατρίδα σας αν χρειαστεί. Σίγουρα πάντως μη διστάσετε να ξαναγράψετε εδώ αν το έχετε ανάγκη.</div>
<p><span><br /></span></p>
<p><span><br /></span></p>
<p> </p>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>

Σχετικά άρθρα