<p>Aναγνώστης μας ρωτά:</p>
<p style="text-align: justify;"><span>Περνάω ακριβώς παρόμοια κατάσταση. Είμαι 16 και μου αρέσει μια φιλόλογος που είναι 40 Έχω σκεφτεί πολλές φορές να της μιλήσω για αυτά που νιώθω αλλά φοβάμαι μην δημιουργήσω πρόβλημα από κει που δεν υπάρχει Είναι παντρεμένη με δυο παιδιά και η κόρη της είναι στην ηλικία μου Και τυχαίνει να γνωριζόμαστε πολύ καλά με την κόρη της Έχω τώρα δυο βδομάδες που την βλέπω κάθε νύχτα στον ύπνο μου Γενικώς έχω πάθει την πλάκα μου μαζί της Μου αρέσουν τα πάντα επάνω της Η εμφάνισή της το χιούμορ της το ότι είναι ευγενική με τους μαθητές της και άλλα πολλά Πέρσυ δεν την είχα σε κάποιο μάθημα οπότε ήταν πιο εύκολο να ξεχνιέμαι Φέτος όμως την έχω σε δυο μαθήματα και την έχω σχεδόν κάθε μέρα τουλάχιστον δυο ώρες την ημέρα Επομένως τα αισθήματά μου γι αυτή φουντώνουν όλο και περισσότερο Δεν θέλω οπωσδήποτε να με δει κι εκείνη με τον τρόπο που τη βλέπω εγώ απλά θα ήθελα να μου δώσει την ευκαιρία να της μιλήσω να με καταλάβει και μετά ούτε γάτα ούτε ζημιά Από την άλλη όμως άμα της μιλήσω μπορεί να το κάνει μεγάλο θέμα το οποίο θα προκαλέσει αμηχανία και στους δυο μας η κόρη της θα με μισήσει αν το μάθει μπορεί να με μισήσει και η ίδια η καθηγήτρια μπορεί να έχω επιπτώσεις στη βαθμολογία στα μαθήματά της ή ακόμα και να ζητήσει μετάθεση σε άλλο λύκειο Τίποτα δεν είναι απίθανο Είναι τόσο καλή που αν για οποιονδήποτε λόγο αλλάξει σχολείο θα αλλάξω και γω για να την βλέπω Ξέρω πως αυτό είναι απλά μια φάση που περνάω σαν έφηβος αλλά μου αρέσει αυτή η φάση και δεν θέλω να χαθεί…</span></p>
<p><em><strong>Ο ψυχολόγος ομαδικός θεραπευτής, Δημήτρης Κατσαρός απαντά</strong></em></p>
<p><span><img src="/contentfiles/katsaros.jpg" alt="" width="88" height="136" /></span></p>
<p><span><br /></span></p>
<div style="text-align: justify;">Αγαπητέ αναγνώστη:</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Από την αφήγησή σας ακούω μια ενήλικη ωριμότητα και μια εφηβική τρέλα. Αυτός ο συνδυασμός δεν είναι ξένος για έναν άνθρωπο στην ηλικία σας. Παρ'όλα αυτά ο λόγος σας είναι αρκετά ολοκληρωμένος και δεν εκφράζει κάποιο αίτημα σε εμένα προσωπικά. Μοιάζει δηλαδή σαν ένα διάλογο που έχετε κάνει είτε με τον εαυτό σας είτε με άλλους που καταλήγει στα συμπεράσματα που γράφετε. Αυτό μπορώ να το δω ως α)μια ανάγκη σας να μιλήσετε γι'αυτό που αισθάνεστε απλά ή/και β)ένα φόβο πως αυτά που θέλετε είναι υπέρ άνω διεκδίκησης. Αναρωτιέμαι, όχι από ανησυχία μα από ενδιαφέρον γιατί ένα παιδί στην ηλικία σας ερωτεύεται κι επιθυμεί μια γυναίκα που ξέρει πως δεν μπορεί να έχει. Τί είναι αυτό που σας έλκει σ'αυτή τη ματαιότητα; Τί απολαυστικό αντλείτε απ'το να φαντάζεστε αυτή τη γυναίκα που είναι τόσο πιο επιθυμητό για σας από το να είστε με μια κοπέλα που μπορεί να δωθεί σε σας και μόνο; Σίγουρα ο έρωτας είναι προσωπικός και μας βάζει στην αίσθηση του αναντικατάστατου. Λέμε "εγώ αυτή θέλω, μόνο αυτή με κάνει καλά". Όμως πριν απ'αυτό ξεκινάμε να θέλουμε. Κι η αρχή της επιθυμίας έχει κάποια κριτήρια. Αυτός είναι ο τρόπος που δομείται. Και σ'αυτή τη βάση σας προτείνω να αναρωτηθείτε γιατί βασίζετε το συναίσθημά σας σε μια τέτοια φαντασίωση και όχι σε μια που μπορεί να γίνει πράξη;</div>
<p><span><br /></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>