Όταν νίκησε τη Γιούβε… (video)

Ήταν εκείνη η εποχή που οι εκτός έδρας νίκες του Ολυμπιακού στην Ευρώπη έρχονταν σποραδικά και πάντως όχι στο Τσάμπιονς Λιγκ… Η Βρέμη ήταν ακόμα μακριά…

Πριν από 15 χρόνια, τον Δεκέμβρη του 1999. Το τελευταίο ευρωπαϊκό ματς του περασμένου αιώνα για τον Ολυμπιακό ήταν ούτως ή άλλως συμβολικό… Για κάποιους, θα μας μείνει αξέχαστο.

Η Γιουβέντους είχε νικήσει στο ΟΑΚΑ με 3-1, δύο εβδομάδες νωρίτερα κι η πρόκριση για την τέταρτη φάση του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ είχε ήδη κριθεί. Οι Ιταλοί αποφάσισαν να κάνουν τη ρεβάνς στο Παλέρμο, καθώς συνήθιζαν τότε να δίνουν αγώνες μακριά από το Τορίνο για λόγους marketing.

Το ταξίδι στη Σικελία έμοιαζε για όλους μας τουριστικό. Οι τρατορίες με τη μαφιόζικη ατμόσφαιρα είχαν «αναστενάξει» την παραμονή του αγώνα.

Ο Αλμπερτίνο Μπιγκόν αποφάσισε να δώσει ευκαιρίες σε παίκτες που μέχρι τότε δεν έπαιζαν πολύ, όπως ο Θανάσης Κωστούλας και ο Σάββας Πουρσαϊτίδης. Πολλά από τα άλλα παιδιά ήταν οι ίδιοι που λίγους μήνες νωρίτερα είχαν ζήσει τη μεγαλύτερη απογοήτευση, φτάνοντας μια ανάσα από τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Με εκείνο το γκολ του Κόντε στη ρεβάνς του ΟΑΚΑ. Ο Ελέ, ο Αμανατίδης, ο Νινιάδης που είχε σκοράρει το πέναλτι στο Τορίνο, ο Γκόγκα που είχε ανοίξει το σκορ στην Αθήνα. Ο Τζόλε…

Ένα λεπτό μετά την έναρξη του αγώνα, ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς έβαλε ένα «φονικό» γκολ. Τότε έπαιζε ακόμα στη Γιουβέντους, αργότερα θα έγραφε ξεχωριστή ιστορία με τη φανέλα του Ολυμπιακού.

Η συνέχεια φάνταζε εφιαλτική για βαριά ήττα, αλλά κόντεψε να γίνει εφιάλτης για τους Ιταλούς και μεγάλη εκδίκηση για τον Ολυμπιακό.

Ο Τζόρτζεβιτς έβαλε στο 37 ένα από τα ωραιότερα γκολ της μυθικής καριέρας του στον Ολυμπιακό. Ισοφάριση…

Μέχρι το τελευταίο δεκάλεπτο, η Γιουβέντους – σαν να είχε ψυλλιαστεί τί θα μπορούσε να συμβεί – είχε δυο δοκάρια…

Και στο 81′ ο Τζόλε έβαλε πλάτη τον Μοντέρο, τον άφησε πίσω στο σπριντ και τον υποχρέωσε να τον σπρώξει μέσα στην περιοχή. Ο αρχηγός νίκησε ξανά τον Ραμπούλα, αυτή τη φορά με το πέναλτι κι ο Ολυμπιακός πήγε για τη μεγαλύτερη ανατροπή της ιστορίας του.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ δύο πράγματα από αυτό το ματς;

Τη φάση στις καθυστερήσεις όταν ο τερματοφύλακας της Γιουβέντους έδιωξε με τα πόδια κι ο Νινιάδης πήγε να βάλει από πολύ μακριά το γκολ. Ο Ραμπούλα έτρεχε προς το τέρμα με αγωνία και είδε με ανακούφιση την μπάλα να κυλάει δίπλα από το δοκάρι του. Δυστυχώς προς τα έξω…

Ούρλιαζα τόσο δυνατά αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα μπροστά στο μικρόφωνο που μόλις…συνήλθα ήμουν σίγουρος ότι κάποιος από τους Σισιλιάνους οπαδούς μπροστά μου θα με… αποτελείωνε με καμιά σφαίρα! Κι όμως συνέβη κάτι που δεν το έχω ξαναζήσει. Οπαδοί της Γιουβέντους έρχονταν προς το μέρος μας μετά τη λήξη και έδιναν…συγχαρητήρια και μπράβο με ειλικρινή χαμόγελα στους Έλληνες δημοσιογράφους για την εμφάνιση και την προσπάθεια του Ολυμπιακού!

Υ.Γ. Για όσους θέλουν να σχολιάσουν κάτι άλλο, τέσσερα χρόνια μετά, στο Τορίνο, δεν ήμουν εκεί…

Σχετικά άρθρα