<p style="text-align: justify;"><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά: </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Γειq σας. Είμαι 25 χρονών. Εδώ και εναν χρονο περίπου λιγο πριn γεννησω το μωρο μου εχω πιασει τον εαυτό μου να σκεφτεται πολυ ασxημα πραγματα, σκεφτόμουν συνεχώς πως παθαινα κατι εγω κ κατα συνέπεια κ το μωρο που ειχα στην κοιλιά μου. Είτε εβλεπα ονειrα αλλα κ ξύπνια εκανα σεναρια μονη μου, στην αρχη ειπα πως ειναι φυσιολογιμο λογω της εγκυμοσύνης να εχω αγχος ομως κ αφοτου γεννησα κ μετα συνεχιστηκε το ιδiο πραγμα εβαζα μονη μου τον εαυτο μου να τα σκεφτεται πως κατι συμβαινει κακο ή στο παιδι μου ή στον αντρα μου ή κ σε μενα. Nα φανταστειτε ενω οδηγαω στον δrόμο με το παιδι μου μαζι ή και μονη μου σκηνοθετω καποιο ατύχημα σκεπτομενη πως θα νιωσω αν συμβει αυτο ειναι πολλα μπερδεμενα συναισθήματα μεσα μου που ωρες ωρες σκεφτομαι πως αντι να χαίρεσαι με οτι σου συμβαινει και να απολαυσεις το μωρακι σου κ την οικογενεια σου, σκεφτεσαι δυσαρεστα πραγματα ακομα κ τον θανατο κ η ψυχολογια σου πεφτει μερα με την μερα…δεν το θελω πραγματικα, υποσυνείδητα ομως τα σκεφτομαι και πιο πολυ εχει να κανει με το παιδι μου δεν θελω να μου παθει κατι αλλα γιατι σκεφτομαι μονο κακα πραγματα…</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Στο ερώτημά σας απαντά ο </span> Επίκουρος Καθηγητής Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, <strong>Πέτρος Σκαπινάκης.</strong></p>
<p><img src="/contentfiles/photos/skapinakis.jpg" alt="" width="150" height="150" /></p>
<p style="text-align: justify;"><span><span>Αρκετά συχνά κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης αλλά και μετά τον τοκετό, μπορεί να υπάρχουν τέτοιες αγχώδεις ιδέες, που άλλοτε είναι υπερβολικοί φόβοι και άλλοτε παίρνουν τη μορφή ιδεοληψιών (παρείσακτων δηλαδή και "ανόητων" ανησυχιών που όμως προκαλούν πολύ άγχος ακριβώς λόγω του περιεχομένου τους). Τις ανησυχίες αυτές πιστεύω ότι θα ήταν καλό να τις συζητήσετε με έναν ειδικό. Η συζήτηση πάντα βοηθά στην εκτόνωση αυτών των ανησυχιών. Με την καθοδήγηση του ειδικού θα μπορέσετε επίσης να είστε σίγουρη ότι τα συμπτώματα ελέγχονται και παρακολουθούνται, έτσι ώστε εάν συνεχίσουν να σας απασχολούν για περισσότερο καιρό να μπορείτε να σκεφτείτε την πιθανότητα κάποιας περιστασιακής αγχολυτικής – αντικαταθλιπτικής θεραπείας. Αυτό μπορεί να μην χρειαστεί τελικά (καθώς αρκετές φορές τα συμπτώματα αυτά περιορίζονται από μόνα τους), αλλά καλό είναι να υπάρχει και η παρακολούθηση από τον ειδικό ιατρό για σιγουριά.</span></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><span><br /></span></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><span>Και λίγα λόγια για τον ειδικό που σας απάντησε. </span></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><span>Ο Πέτρος Σκαπινάκης είναι απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και Διδάκτωρ (PhD) Ψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Ουαλίας. Έχει επίσης αποκτήσει Masters στη Δημόσια Υγεία από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ουαλίας. Ειδικεύθηκε στην Ψυχιατρική στο Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών "Ευαγγελισμός". Σήμερα, είναι Επίκουρος Καθηγητής Ψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ενώ ήταν επίσης Clinical Research Fellow του Ψυχιατρικού Τμήματος του Πανεπιστημίου του Bristol στη Μ. Βρετανία. Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε έγκυρα επιστημονικά περιοδικά της χώρας μας και του εξωτερικού. Το κύριο Ερευνητικό και Κλινικό του ενδιαφέρον αποτελούν οι κοινές ψυχικές διαταραχές και η Αντιμετώπισή τους στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα. Έχει επίσης ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την προαγωγή της ψυχικής υγείας μέσω του Internet και έχει συμβάλει στην ενημέρωση του κοινού μέσα από το Διαδίκτυο με τις σελίδες που διατηρεί στο www.stress.gr και στο www.depnet.gr και στο προσωπικό του blog http://pskapinakis.blogspot.gr/. Email επικοινωνίας: [email protected]</span></span></p>