Το σύνθημα στον Ολυμπιακό τις προηγούμενες ημέρες ήταν ότι «δεν σκεφτόμαστε την Γιουβέντους, μόνο να νικήσουμε στην Τρίπολη. Και μετά θα δούμε το Τσάμπιονς Λιγκ». Το είχε περάσει ο Μαρινάκης με την επίσκεψη στο Ρέντη και την παρουσία στην Τρίπολη, το δήλωνε ο Μίτσελ, το έλεγαν κι οι παίκτες.
Δεν φάνηκε κάτι τέτοιο, τουλάχιστον απ’ όλους, στο παιχνίδι με τον Αστέρα. Κι από τον προπονητή και από την ομάδα. Αυτό που φάνηκε ήταν ότι για μια ακόμη φορά ο Ολυμπιακός δυσκολεύτηκε στο ελληνικό πρωτάθλημα να έχει αποτελεσματικότητα και καθαρό μυαλό στις επιθετικές αποφάσεις του, ενώ δεν υπήρχε η ίδια ένταση που σίγουρα θα δείξουν ορισμένοι παίκτες το βράδυ της Τρίτης στο Τορίνο .
Ο Αστέρας αμύνθηκε σωστά και αποφασιστικά, ο Ολυμπιακός έκανε πολλές τελικές αλλά όχι τόσες πολλές κλασσικές ευκαιρίες. Αρκετές, ωστόσο, ώστε να μπορέσει να αξιοποιήσει έστω μία και να μην κινδυνεύει να μείνει πέντε βαθμούς πίσω από την κορυφή.
Ένα σοβαρό ζήτημα είναι πως με τόσα κόρνερ και κερδισμένα έξω από την περιοχή φάουλ, ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να κάνει κάποια σοβαρή ευκαιρία. Με μια επινόηση, ένα καλό σουτ, μια πετυχημένη σέντρα ή μια πιο παθιασμένη, εύστοχη και έντονη εκτέλεση. Κι αυτό είναι ένα θέμα…
Το βασικό πρόβλημα παραμένει ότι μια νέα ομάδα χρειάζεται κι άλλο χρόνο για ομοιογένεια και αυτοματισμούς, αλλά είναι σαφές ότι τόσο στο σημερινό ματς όσο και στο Αγρίνιο θα μπορούσε να είχε πάρει τους βαθμούς και να μη μείνει πίσω από την κορυφή.
Εάν ο Μήτρογλου είχε κάνει γκολ μία από τις φάσεις του ή ο Φουστέρ ήταν εύστοχος, πιθανώς θα μιλούσαμε διαφορετικά σε επίπεδο αποτελέσματος. Ή αν δεν έλειπαν ο Αφελάι με τον Τσόρι που θα μπορούσαν να δώσουν κάποια εξτρά λύση απέναντι σε τόσο καλά οργανωμένη άμυνα.
Αλλά τότε θα είχαμε ακόμη μεγαλύτερα νταβαντούρια από αυτά που μας περιμένουν για τη διαιτησία, με αλλοιώσεις αποτελεσμάτων κλπ. Αυτά βέβαια θα υπάρχουν είτε με λάθη σαν κι αυτά του Σπάθα και των βοηθών του, είτε χωρίς τέτοια. Το θέμα είναι να μπορέσει ο Ολυμπιακός να ξαναφτάσει σε σημείο να καθαρίζει τα παιχνίδια, δίχως να μπορεί να μιλάει κανείς. Κι όχι να μιλάνε όλοι, δίχως καν ο ίδιος να έχει κερδίσει…