Παιδί μικρό ξεκίνησα με το ραδιοφωνάκι στο αυτί να ακούω ΕΡΑ Σπορ και μεταδόσεις. Με Ηρακλή Κοτζιά και Κώστα Μότση συντονιστές για να καταλάβουν οι 35άρηδες. Όλα μαγικά. Οι ομορφότερες Κυριακές της ζωής μας. Και ας μην είχαμε εικόνα. Τη δημιουργούσαμε μόνοι μας.
Μεγαλώσαμε και κάναμε επάγγελμα το χόμπι μας, την τρέλα μας, την κ…α μας. Όπως φαντάζομαι οι περισσότεροι του αθλητικού ρεπορτάζ. Αυτό μας έκανε πάντα να διαφέρουμε από τους υπόλοιπους δημοσιογράφους, αυτό δεν καταλάβαιναν οι μεγαλοδημοσιογράφοι και προσπαθούσαν σε πολιτικές εφημερίδες και ραδιοτηλεοπτικά μέσα να «καπελώσουν» τα αθλητικά. Πού να νιώσουν αυτή την ηδονή να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα;
Πρέπει μάλλον να ζητήσω συγνώμη από τον εαυτό μου για ό,τι βιώνω από τότε που μπήκα στη δουλειά, το μακρινό 1997. Γιατί αυτό για το οποίο ξεροστάλιαζα τις Κυριακές με το αυτί κολλημένο στο ραδιοφωνάκι, εξελίχθηκε σε μια αηδία. Αηδία ναι.
Λένε κάποιοι, ιδίως από τον Ολυμπιακό ή υποστηρίζοντες τον Ολυμπιακό, ότι υποβαθμίζουμε το ποδοσφαιρικό προϊόν όταν εμείς οι γραφικοί αναφέρουμε για το… βυθό και τα κουμάντα που γίνονται εκεί από όσους γουστάρουν να διαφεντεύουν το σύμπαν. Ε λοιπόν, όχι δεν υποβαθμίζουμε το προϊόν. Απλά γιατί δεν υπάρχει προϊόν. Δεν υφίσταται.
Είναι μια μόστρα όλο αυτό που συμβαίνει. Μόστρα για να βγαίνει πρωταθλητής ο ίδιος κάθε χρόνο, αξίζει δεν το αξίζει, να παίρνει τα εκατομμύρια του Τσάμπιονς Λιγκ και να βυθίζει τους άλλους στη μιζέρια. Και κάποια στιγμή όλοι οι λεφτάδες που μπήκαν στο ποδόσφαιρο δεν άντεξαν και την έκαναν. Λογικό είναι. Γιατί να χαλάνε τα λεφτά τους για κάτι που δεν υπάρχει. Σκεφτείτε το απλά. Εσείς θα το κάνατε εάν είχατε τα λεφτά; Μην βιαστείτε να απαντήσετε. Δεν θα το κάνατε.
Στην Τρίπολη δεν έγινε κάτι που ξένισε. Ίσως λίγο παραπάνω ο κυνισμός της τριάδας. Κατά τα λοιπά στους φίλους στην Τρίπολη θα θυμίσω τι συνέβη στον τελικό Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό. Και στους φίλους του Ολυμπιακού θα θυμίσω ότι σε εκείνον τον τελικό έφυγαν πριν την απονομή αηδιασμένοι.
Είμαι ευτυχής που οι καλύτεροι μου φίλοι είναι Ολυμπιακοί. Γιατί έχω την ισορροπία που χρειάζεται στις συζητήσεις μου. Και είμαι περήφανος γι’ αυτούς γιατί ο ένας όσο παίζονταν το ματς στην Τρίπολη μου έγραφε μόνος του σε μηνύματα για το πόσο ντροπή νιώθει για την εικόνα των διαιτητών και ο άλλος μετά το τέλος του παιχνιδιού έγραψε ότι κάποιοι μικραίνουν τον Ολυμπιακό.
Ευτυχώς οι κανονικοί ποδοσφαιρόφιλοι είναι πολλοί. Δυστυχώς το σύστημα τους οδηγεί μακριά από το γήπεδο και την παρακολούθηση του αθλήματος.
Αισθάνομαι θλίψη γιατί δεν διακρίνω διάθεση από ανθρώπους που ζουν καθημερινά τα αίσχη να καταγράψουν όσα βλέπουν και παλεύουν με νύχια και με δόντια να πείσουν ότι αυτό που βλέπουμε είναι κανονικό ποδόσφαιρο. Δεν προσμετρώ κάτι άλλους που πληρώνονται για να κάνουν το άσπρο μαύρο.
Κυρίως όμως αισθάνομαι οργισμένος. Για όλους αυτούς τους μουτζαχεντίν, τους ταλιμπάν που γαμ…αν ό,τι πιο ωραίο δεύτερης σημασίας πράγμα έχουμε στη ζωή μας: τα ποδοσφαιρικά Σαββατοκύριακα.
Όσο είναι ώρα ας θυμηθεί η Πολιτεία ότι έρχονται στιγμές που θα θρηνήσουμε θύματα γιατί κάποια μυαλά θα θολώσουν και δεν θα ανεχθούν σπαθάτες διαιτησίες. Ας κάνει μια φορά κάτι προληπτικά κάνας υπουργός. Αλλά ξέρω – ξέρω. Θα μας κάνει «ντα» ο Πλατινί. Θα μας πετάξει εκτός διοργανώσεων. Και τότε τι θα απογίνει η ΕΠΟ που θα χάσει τα χρήματα των χορηγών της Εθνικής ομάδας; Τι θα απογίνει ο Ολυμπιακός των εκατομμυρίων ευρώ του Τσάμπιονς Λιγκ ;
Έλα ντε. Άσε μωρέ καλύτερα. Μια χαρά είμαστε και έτσι. Θα σκούξουν λίγο 5-10 δημοσιογράφοι, θα γράψει κάνα τιτίβισμα ο Αλαφούζος, θα γράψει καμιά ανακοίνωση ο ΠΑΟΚ, θα τους βγάλουμε όλους γραφικούς και τρελούς και πάμε παρακάτω. Όπως είχε ειπωθεί από μια ψυχή «ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και όλοι οι άλλοι να πα ‘να γαμ…».