Τι να προσέχω όταν παππούς και γιαγιά κρατάνε το παιδί;

<p style="text-align: justify;"><span>Οι σημερινοί </span><strong>παππούδες</strong><span> είναι δραστήριοι και γεμάτοι ενέργεια. Οι περισσότεροι είναι πρόθυμοι να κρατήσουν τα εγγόνια τους, γεγονός που βοηθάει σημαντικά τους γονείς στο καθημερινό φορτωμένο τους πρόγραμμα. Προσοχή, όμως, γιατί είναι εύκολο να κάνετε… κατάχρηση της ευγένειας και της στοργικότητάς τους.</span><br /><strong><br />Η θέση τους στην οικογένεια παραμένει πρωταρχικής σημασίας,</strong><span> καθώς είναι εκείνοι που θα μεταφέρουν στο παιδί τις οικογενειακές αξίες και θα το ενθαρρύνουν να δει τον κόσμο με διαφορετική ματιά, χάρη στις εμπειρίες και τη σοφία τους. Οι οικογενειακές φωτογραφίες που ξεθάβουν από τα ντουλάπια τους ή οι ιστορίες που έχουν να διηγηθούν από τα παλιά δίνουν την ευκαιρία στο παιδί να γνωρίσει τους προγόνους και τις ρίζες του. </span></p>
<p style="text-align: justify;"><br /><strong>Ωστόσο, μη ξεχνάτε ότι ο ρόλος τους δεν είναι να εκπαιδεύουν, να μαλώνουν ή να αναλαμβάνουν μεγάλο μέρος του αναθρέμματος των εγγονιών τους.</strong> Αντιθέτως, είναι εκεί για να περνούν όμορφες στιγμές μαζί τους και να τα γεμίζουν με αγάπη. Συχνά, τα παιδιά εκμεταλλεύονται την ελαστικότητά τους για να κάνουν ό,τι δε τους επιτρέπεται στο σπίτι, όπως το να φάνε παραπάνω γλυκά ή να κοιμηθούν πιο αργά. Έτσι, η πολυήμερη παραμονή στο σπίτι των παππούδων ενδέχεται να δυσκολέψει εξαιρετικά την προσαρμογή τους στην καθημερινότητα του σπιτιού τους.<br /><br />Σίγουρα, η επαφή των παιδιών με τον παππού και τη γιαγιά είναι πολύτιμη για την ανάπτυξή τους, ωστόσο καλό θα ήταν οι γονείς να θέτουν κάποια όρια. Οι τελευταίοι είναι αναντικατάστατοι και έχουν τον τελευταίο λόγο στο μεγάλωμα του παιδιού τους στο οποίο, βέβαια, η βοήθεια των παππούδων είναι πάντα ευπρόσδεκτη.<br /><br />Διαβάστε περισσότερα για την ανατροφή του παιδιού σας στο <a href="http://www.manamia.gr">www.manamia.gr</a></p>
<h1 class="smallerFont" style="text-align: justify;">Καλοκαίρι με τον παππού και τη γιαγιά: Προβληματισμοί γονέων</h1>
<p style="text-align: justify;"><span>Αναγνώστριά μας ρωτά: </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Έχω μια κορη 5 χρονων. Τωρα το καλοκαιρι το παιδι μου κανει διακοπες με τους παππουδες της και εγω πηγαινοερχομαι με τον αντρα μου καθε δεκα μερες για να την βλεπουμε. Το προβλημα μου ειναι οτι καθε φορα που φευγουμε εγω κλαιω και στενοχωριεμαι που την αφηνω. Εκεινη περναει πολυ ωραια και παρεες εχει εκει. Εγω ομως υποφερω, κυριως την τελευταια ημερα του αποχωρισμου και ειμαι μεσα στην μελαγχολια. Να συμπληρωσω οτι αυτο το παθαινω με ολους τους αποχωρισμους στη ζωη μου, οσο θυμαμαι τον εαυτο μου. Καταλαβαινω πως πρεπει να το δουλεψω με εναν ψυχολογο αλλα συνεχεια το αναβαλλω. Δεν παει ομως αλλο, δεν αντεχω αυτη την κατασταση, υποφερω Σας ευχαριστω πολυ. </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Χριστίνα </span></p>
<p style="text-align: justify;">Αγαπητή αναγνώστρια. Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος – ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός </p>
<div style="text-align: justify;">Είναι ώριμο και βαθιά δουλεμένο εκ μέρους σας να "πάρετε πάνω σας" το άγχος και τη λύπη για τους αποχωρισμούς. Μιλάτε με ψυχολογική σκέψη και αυτό δείχνει πως σκέφτεστε έτσι, πράγμα που σας βοηθά να σχετίζεστε με τα αγαπημένα σας πρόσωπα χωρίς μπερδέματα που συνήθως σχετίζονται με το "τι είναι δικό μου τι είναι του άλλου". Αυτό είναι πολύ βοηθητικό και για το παιδί σας που βρίσκεται σε μια ηλικία όπου "ρουφά" τις εικόνες και τις συμπεριφορές σα σφουγγάρι, ανεξάρτητα από το αν αφορούν το ίδιο ή όχι. Βρίσκεται δηλαδή σε μια διαδικασία κατά την οποία διαμορφώνει την αυτοεικόνα και την αυτοεκτίμησή του, των οποίων η σχέση είναι η τροφοδότηση και ανατροφοδότηση της μίας από την άλλη. </div>
<div style="text-align: justify;">Αν φοβάστε για το παιδί σας, η λύση, την οποία νομίζω πως ήδη έχετε υιοθετήσει είναι η ειλικρίνεια της έκφρασης των συναισθημάτων σας και πως αυτά δεν έχουν πάντα σχέση με το "τι είναι και τι κάνει το παιδί" αλλά με εσάς σαν ανεξάρτητο άνθρωπο. Σημαντικό είναι να μην ξεχνάτε πως και το παιδί βιώνει αισθήματα αποχωρισμού ανεξαρτήτου εντάσεως και κάπου εκεί ίσως ενεργοποιείται η δικιά σας λύπη για τους αποχωρισμούς σαν ένστικτο προστασίας του παιδιού από τέτοιου είδους πόνο.</div>
<div style="text-align: justify;">Αν προβληματίζεστε για σας την ίδια, η λύση, με ψυχολογική υποστήριξη ή χωρίς, είναι να θυμηθείτε τι είναι αυτό που δεν έχετε αποχαιρετήσει ακόμα και πόσο απότομα αποκοπήκατε εσείς απ'αυτό ή αυτό από σας. Ο σκοπός είναι να το δείτε σαν εξωτερικός παρατηρητής, όσο αυτό είναι εφικτό και να δώσετε ένα τέλος μέσα σας για να μπορέσετε να απελευθερώσετε τα συναισθήματά σας απ' αυτό το ανοιχτό τραύμα του παρελθόντος, με σκοπό να τα επενδύσετε στην εδώ και τώρα πραγματικότητά σας.</div>

Σχετικά άρθρα