Η ντροπή για την ανεργία: Τι να κάνεις για να μη νιώθεις άσχημα;

<p style="text-align: justify;"><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά: </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Ειμαι τριάντα χρόνων. Άνεργη αυτήν την περίοδο.Πάντα  έπλαθα μια ψεύτικη εικόνα για μένα. Μετα απο ενα χρόνο στο εξωτερικο γυρισα πισω και ξαναήρθα σε επαφή με τον κόσμο με φίλους και γνωστους που δεν ξέρουν ποια πραγματικά ειμαι και τι νιώθω. Έχω απομακρυνθεί, θελω να ελευθερώθω και δεν μπορω, εχω κλειστεί στον εαυτό μου και στο σπιτι τους τελευταίους 4 μήνες ντρέπομαι πλέον οχι για αυτο που ειμαι αλλα για αυτο που κατέληξα να ειμαινα κρύβομαι και να αισθάνομαι αδύναμη εντελώς…Τι να κάνω; </span></p>
<p><strong>Ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός, απαντά: </strong></p>
<p><img src="/contentfiles/katsaros.jpg" alt="" width="88" height="136" /></p>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr">Αγαπητή αναγνωστρια:</div>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr"> </div>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr">Νομίζω πως αυτό που θεωρείτε ανεπιθύμητη κατάληξη έχει να κάνει περισσότερο με το ότι φοβάστε να ζητήσετε παρά με το ότι δεν καταφέρνετε πολλά πράγματα και προσπαθείτε να προστατευτείτε από το να δώσετε εξήγηση. Συγκεκριμένα μεταφράζω το να κρύβεστε επειδή "δεν μπορείτε να αντιμετωπίσετε τους γνωστούς" ως μια αμήχανη στιγμή όπου κάποιος γνωστός σας αναγκάζει να λογοδοτήσετε ή σχολιάζει κάτι στο οποίο περιμένει να δείξετε το κοινωνικό σας στάτους. Όμως επιθυμείτε να συναναστρέφεστε με ανθρώπους που σας "κολλάν στον τοίχο" τόσο εύκολα; Γιατί τόση επιθετικότητα εκ μέρους τους; Ή μήπως έχετε μυστικά την προσδοκία απ' τον εαυτό σας να καταφέρετε πολλά και δύσκολα πράγματα και μέχρι να συμβεί αυτό προστατεύετε αυτή την προσδοκία από το φόβο μήπως δε τα καταφέρετε προβάλλοντάς την προσδοκία σε τρίτους; Με λίγα λόγια μήπως χρειάζεται να αναμετρηθείτε με τις προσδοκίες που έχετε από τον εαυτό σας; Μήπως απαιτείτε υπερβολικά από σας και η άμυνά σας όταν δεν τα καταφέρνετε να είναι η ντροπή και η συγκάλυψη; Το ότι είστε άνεργη ας πούμε τέσσερις μήνες δεν είναι κάτι που θα απέδιδα ακριβώς σε σας. Η ανεργία καλπάζει ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους. Είστε τριάντα χρονών, έχετε δύναμη και ένα κόσμο ολόκληρο για να βρείτε μια θέση που να ικανοποιεί πρώτα απ'όλους εσάς. Μην το βάζετε κάτω. Δεν "καταλήξατε" ακόμα. Η ζωή σας έχει συνέχεια.</div>
<p><span><br /></span></p>

Σχετικά άρθρα