<p><strong>Aναγνώστης μας ρωτά: </strong></p>
<p><span>Σας στέλνω αυτό το μήνυμα για ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζω.ονομαζομαι Χρήστος και είμαι μαθητής της Α λυκείου . Αυτό το πρόβλημα είναι ότι φοβάμαι να μιλάω με τους συνομηλίκους μου, κάτι που με εμποδίζει να κάνω παρέες και πολλές φορές νιώθω άβολα όταν είμαι με παιδιά της ηλικίας μου επειδή δεν ξέρω τι είδους συζήτηση να αρχίσω. Δεν ξέρω τι μπορεί να φταίει. Ίσως επειδή φοβάμαι μήπως πω και καμία βλακεία και με κοροϊδεύουν… Εχω απελπιστεί άπειρες φορές γιαυτό το πρόβλημα . Οι γονείς μου προσπάθησαν πολλές φορές να με βοηθήσουν αλλά και πάλι δεν άλλαξε κάτι. Δεν μπορώ άλλο να βλέπω τους γονείς μου να στεναχωριουνται. Θέλω να αντιμετωπίσω αυτόν τον φόβο που εχω μέσα μου αλλά δεν ξέρω πως να τον υπερνικησω και να γίνω πιο κοινωνικός </span><span>Εσείς ως ειδικοί τί θα με προτείνατε να κάνω για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα μου; </span></p>
<p><em><strong>Ο ψυχολόγος ομαδικός θεραπευτής, Δημήτρης Κατσαρός απαντά στο ερώτημά σου. </strong></em></p>
<p><span><img src="/contentfiles/katsaros.jpg" alt="" width="88" height="136" /></span></p>
<p><span><br /></span></p>
<div dir="ltr">Αγαπητέ αναγνώστη:</div>
<div dir="ltr"> </div>
<div dir="ltr"> </div>
<div dir="ltr">Ανάμεσα στα παιδιά της ηλικίας σας αλλά και στα παιδιά κάθε ηλικίας υπάρχει μια συνθήκη που είναι σε τέτοιο βαθμό παρούσα ώστε να θεωρείτε αυτονόητη και να μην αναφέρεται. Με τα δικά σας λόγια αυτό ήρθε στην πρόταση "μήπως πω καμιά βλακεία και με κοροϊδεύουν". Ο φόβος της κοροϊδίας είναι η ντροπή και η ντροπή αναφέρεται στο φόβο μήπως κάποιος μας "κερδίσει", μήπως είναι "καλύτερος από μας", μήπως "δεν είμαστε τόσο καλοί όσο φανταζόμαστε εμείς ή οι άνθρωποι που έχουν αποθέσει τις προσδοκίες τους πάνω μας". Με λίγα λόγια ο φόβος αυτός αναφέρεται στον ανταγωνισμό. Ο ανταγωνισμός είναι κάτι που μας διαπνέει από την αρχή της ζωής μας, μόλις ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και δούμε πως υπάρχουν όμοιοι μα πιο δυνατοί από μας που θέλουν τα ίδια πράγματα με μας. Η ομοιότητά μας ως προς τα θέλω αλλά η σωματική ή πνευματική υπεροχή των άλλων μας κάνουν να νιώθουμε φόβο. Ο φόβος αυτός ξεπερνιέται σιγά σιγά και με αθροιστικές προσπάθειες που ξεκινάν εξελικτικά: Στην αρχή με μικρά βήματα και μετά με πιο περίπλοκα και στοχευμένα. Για να έρθω σ'αυτό που λέτε: Στην αρχή μπορεί να είστε σε ένα κύκλο ατόμων που μιλάει και να κάνετε διευρκινιστικές ερωτήσεις, ένα μικρό σχόλιο. Προσέξτε να είναι κάτι που θέλετε να πείτε, να ρωτήσετε κάτι που ενδιαφέρει εσάς. Όχι απλά "για να δηλώσετε την παρουσία σας". Αυτή είναι σαφής έτσι κι αλλιώς από το σώμα σας. Προσπαθείστε μετά να δείτε τί αισθάνεστε: Ντροπή; Ξαλάφρωμα; Αποτροπιασμό; Ανησυχία; Υπεροχή; Διευρκινίστε γιατί νιώθετε έτσι. Τί ειπώθηκε; Τι σχολιάστηκε μετά; Η κοινωνικότητά σας είναι ένα παιχνίδι που θα παίξετε καλά αν μπορείτε να αποκαλύπτεστε χωρίς να νιώθετε "λιγότερος" απ' τους άλλους. Έστω κι αν αυτό που σκέφτεστε μοιάζει "βλακεία" ρίξτε το στην παρέα σας αν το θέλετε. Δείτε πως ακούγεται στους άλλους. Δείτε τον εαυτό σας μέσα απ' τους άλλους χωρίς το φόβο ότι σας ανταγωνίζονται για να σας εκμηδενίσουν. Κι αν σας ανταγωνίζονται σκεφτείτε το ως ένα τρόπο να δυναμώσετε παρά ως μια διαπίστωση ότι "δεν πρέπει, ή δεν έχει νόημα να προσπαθείτε".</div>
<p><span><br /></span></p>