<p style="text-align: justify;"><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά: </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Γεια σας λεγομαι Γιωργια και ειμαι 21 ετων. Όταν ημουν στην τριτη λυκειου στις πανελληνιες λογο αγχους μου διαγνωστηκε ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη κοινως καταθλιψη το ξεπερασα μου εμφανιστηκε παλι πριν απο δυο χρονια κ ξανα τωρα αυτη τη φορα ομως κανω ασχημες σκεψεις κυριως για τον θανατο τον αυγουστο που ειχα τα γενεθλια μου ξεκινησε ουσιαστηκα κ σκεφτομουν οτι μεγαλωνουμε και οτι θα πεθανουμε και θα χασω τους γονεις και συγγενεις μου ή τωρα βγαζουμε φωτογραφιες και τα σχετικα και μετα  τι θα απογινουν μετα απο δυο με τρεις εβδομαδες εφυγαν αυτες οι σκεψεις και αρχισα να νιωθω παλι καλα. Τον οκτωβριο ομως εχασα τη γιαγια μου και αυτο πιστευω πως με επιρεασε ακομη πιο πολυ και τους τελευταιους μηνες μαθαινω απο φιλες μου οτι κι αυτες εχασαν τις γιαγιαδες τους τις τελευταιες μερες δεν μπορω να σταματησω να σκεφτομαι οτι καποια στιγμη θα φυγουμε δεν θελω να χασω τους γονεις μου τους αγαπαω κ ξερω οτι σε αυτη την ηλικια δεν θα επρεπε να σκεφτομαι τετοια πραγματα επειτα συνεχιζει αυτο και σε πνευματικο επιπεδο οπως που θα ειμαστε μετα αλλοι στην κολαση και στον παραδεισο θα ειμαστε ολοι μαζι ξερω οτι ο Θεος μας αγαπαει και ειναι Δικαιος και πιστευω πως συγχωρει ολο τον κοσμο οτι κι αν κανει ο καθενας αλλα μετα τι η γιαγια μου που εφυγε ειναι καλα και που ειναι τετοιε σκεψεις με βασανιζουν κ δεν μπορω να σταματησω να σκεφτομαι. Κλαιω ολη την ωρα συνηθως τετοιες σκεψεις κανω οταν εχω αγχωθει και τωρα εχω πολλα πραγματα λογο σχολης με εργασιες και ο χρονος τελειωνει. Ξερω οτι ειναι παραλογο να σκεφτομαι ετσι αλλα ηθελα να μιλησω σε καποιον για αυτο γραφω κι εδω τι μπορω να κανω για να μην φτανω σε αυτο το σημειο θελω να νιωσω εστω κι λιγο καλυτερα οτι καποιος με καταλαβαινει. Όποια βοηθεια μπορει να υπαρξει ειναι ευπροσδεκτη ευχαριστω εκ των προτερων. </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός. </strong></p>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr">Αγαπητή αναγνώστρια:</div>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr"> </div>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr">Η εμπιστοσύνη σας μας τιμά. Είναι παρήγορο και όμορφο να βλέπει κανείς έναν άνθρωπο που έχει μια υπαρξιακή αναζήτηση να τη μοιράζεται, όπως κάνατε εσείς εδώ. Ξέρετε συχνά πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται "μα καλά, δεν αγχώνεται κανένας για το θάνατο;", "δεν νοιάζεται κανείς για το τέλος;", "γιατί ζούνε όλοι σαν να μην υπάρχει ο θάνατος;". Και έχετε δίκιο στην παρατήρηση αυτή, γιατί ακόμα πιο συχνά υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που όντως δε σκέφτονται το θάνατο, όντως ζουν σαν να μην υπάρχει θάνατος και όντως δε νοιάζονται και πολύ. Ή έτσι μοιάζει να είναι. Και δεν μπορούμε συνέχεια να αμφισβητούμε αυτό που "μοιάζει να είναι" γιατί χάνουμε τη ζωή μας ζώντας σε μια διαρκή αμφισβήτηση. Πολλές φορές για κάθε άνθρωπο που ζει σαν να είναι αθάνατος υπάρχουν άνθρωποι που φορτώνονται την ασυδοσία του και ο θυμός τους παραγεμίζει κρυφά, και ο φόβος τους κάνει υποτακτικούς. Όμως αυτό δεν ισχύει πάντα. Άλλες φορές οι άνθρωποι, πράγματα που δεν τα χωράει ο νους τους και το σώμα τους, προτιμούν να τα αφομοιώνουν σε δόσεις με την ελπίδα ότι μια μέρα θα μπορέσουν να δουν "το σύνολο", "την ενότητα". Έτσι για παράδειγμα δεν τρώμε μεγάλες και λαίμαργες μπουκιές για να μη βαρυστομαχιάσουμε, δεν κάνουμε πέντε ώρες γυμναστική τη μια μέρα και καθόλου τις υπόλοιπες για να μην πάθουμε υπερκόπωση και δε φανταζόμαστε συνέχεια το αντίθετο της ύπαρξης γιατί στο τέλος νιώθουμε ξένοι προς το μέρος του κόσμου που αγαπάμε και μας αγαπά. Γι'αυτό ονειρευόμαστε στον ύπνο, σε δόσεις και σκεφτόμαστε μέχρι το σημείο που νιώθουμε δημιουργικοί. Άλλωστε κι αυτό το "αντίθετο" έχει μια παράξενη γοητεία πάνω στην οποία στήνουμε καμιά φορά συναρπαστικές σκέψεις. π.χ.: Αν προσπαθείτε διαρκώς να φαντάζεστε το θάνατο θα είναι σαν να προσπαθείτε να "βγείτε έξω από το σώμα σας". Αυτό είναι ένα παιχνίδι του μυαλού που μπορεί πάνω στο φόβο να εγκαταστήσει μια γοητεία η οποία κάποιες φορές καθηλώνει. Η λύση δεν είναι να αποφεύγουμε τη σκέψη για το θάνατο μιας και ο θάνατος είναι η αρχή της σκέψης, αλλά ούτε και να βουλιάζουμε μέσα της γιατί τότε θα είναι πολύ βαρύ και ασήκωτο το φορτίο της κάθε σκέψης. Είναι όμως λύση το να μιλάμε για το φόβο μας, όπως εσείς εδώ και να συζητάμε τις σκέψεις που κάνουμε γι'αυτό χωρίς ντροπή. Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή που αναφέρετε δεν είναι το ίδιο πράγμα με την κατάθλιψη. Αυτή τη διαφορά όμως έχει σημασία να τη γνωρίζετε στο βαθμό που επιθυμείτε να απαλλαγείτε από τα συμπτώματα που σας δυσκολεύουν, είτε πρόκειται για ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, είτε για κατάθλιψη. Συμβουλευτείτε ένα ψυχίατρο και φυσικά στείλετε και εδώ όποτε θεωρείτε πως έχετε ανάγκη.</div>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>