<p style="text-align: justify;"><strong>Aναγνώστριά μας ρωτά: </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Γεια σας με λένε Νίκη και είμαι 20. Αισθάνομαι πως θέλω κάποια βοήθεια έχω περάσει μια δύσκολη ζωή η μάνα μου ήταν παντρεμένη μετον πατέρα μου έκαναν τον αδερφό μου και στη συνέχεια εμένα. Αλλά γεννήθηκα μετά από 6 μέρες που είχε πεθάνει ο πατέρας μου και αισθάνομαι πολύ χάλια γι΄αυτό που δε με γνώρισε αισθάνομαι μόνη δεν μπορώ να το ξεπεράσω. </span></p>
<p style="text-align: justify;">Η μάνα μου μετά από 9 χρόνια ξανά έφτιαξε τη ζωή της με έναν κύριο που είχε πεθάνει η γυναίκα του και είχε 2 παιδιά φτιάξαμε μια οικογένεια δεμένη μετά από 2 χρόνια έχασε τον ένα γιο του εκεί καταστράφηκαν όλα. Ήμασταν όλοι χάλια δεν ήμασταν πια τόσο δεμένη οικογένεια. Τσακωνόμασταν όλοι με όλους. Να μην πολυλογώ τελικά έκαναν ένα παιδί που τώρα είναι 3 ετών. Δεν τα πάμε πολύ καλά. Τη νοιάζομαι την αγαπώ αλλά μου βγάζει μια επιθετικότητα. Τους βρίζω και έχω πολλά νεύρα όταν κάθομαι μαζί τους. Αισθάνομαι ότι θα σπάσει το κεφάλι μου από τα νεύρα βοηθήστε με σας παρακαλώ πολύ. </p>
<p style="text-align: justify;">Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής <strong>Δημήτρης Κατσαρός. </strong></p>
<div dir="ltr">Αγαπητή αναγνώστρια:</div>
<div dir="ltr"> </div>
<div dir="ltr">Μοιάζει να νιώθετε μια μεγάλη ενοχή για το θάνατο. Ξεκινάτε δηλαδή το γράμμα σας λέγοντας "9 μέρες μετά τη γέννησή μου πέθανε ο πατέρας μου". Αυτό μοιάζει να το φέρετε ιδιαίτερα βαρέως ανεξάρτητα από το ότι δεν γνωρίσατε τον φυσικό σας πατέρα. Μοιάζει δηλαδή να υπάρχει μια άρρητη σύνδεση με το πρόσωπό σας κι αυτό το γεγονός. Στη συνέχεια η μητέρα σας επέλεξε έναν σύντροφο που η γυναίκα του επίσης απεβίωσε. Ο θάνατος πολλές φορές φέρνει τους ανθρώπους κοντά, με την έννοια "αν δε το 'χεις ζήσει, δεν καταλαβαίνεις τι είναι". Η μητέρα σας επέλεξε ένα σύντροφο που μπορούσε να επικοινωνήσει τη θλίψη της για το θάνατο του άνδρα της. Όμως, στο βαθμό που σας αφορά, εσείς ήσαστε και πάλι μέλος μιας οικογένειας που έχει εκ νέου θλίψη για ένα εκλιπόν πρόσωπο. Και φυσικά όπως παραθέσατε και η ίδια, αυτή η θλίψη μεγάλωσε εκθετικά όταν έφυγε και ο γιος του νέου συζύγου της μητέρας σας. Νομίζω δηλαδή πως το "πρόβλημα" με το θυμό σας είναι πως δεν έχει περάσει χρονικό διάστημα για το οποίο να μη πενθεί κάποιος απ' την οικογένειά σας για ένα θάνατο. Η χαρά μοιάζει αδύνατον να εκφραστεί! Μπορεί να μοιάζει εγωιστικό σαν παρατήρηση μα σας διαβεβαιώ δεν είναι καθόλου! Δεν είναι διόλου απίθανο να έχετε θυμώσει με την θλίψη που επικρατεί στο οικογενειακό σας περιβάλλον τόσο, όσο χαίρονται οι άνθρωποι από τις βόρειες χώρες όταν έρχονται στην Ελλάδα και βλέπουν "επιτέλους" λιακάδα! Εφόσον έχετε μεγαλώσει μέσα σε μια κουλτούρα και ιστορία πένθους δεν είναι παράξενο που είστε τόσο θυμωμένη. Θα ήταν μάλλον παράξενο το αντίθετο. Σας συνιστώ να πάτε για ψυχοθεραπεία, όχι για να "θεραπευτείτε" αλλά για να διοχετεύσετε την ενέργεια που τόσο καιρό επενδύετε στον κρυφό θυμό σας, σε κάτι που να είναι δημιουργικότερο αλλά που δε σας το απαγορεύει η ενοχή. Άλλωστε μοιάζει ο θυμός να ξεχείλισε πια μέσα σας. Μην περιμένετε άλλο.</div>
<p style="text-align: justify;"><strong><br /></strong></p>