<p style="text-align: justify;"><em>Αναγνώστριά μας ρωτά: </em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Γεια σας. Είμαι 29 ετών και τα τελευταία δύο χρόνια αντιμετωπίζω πρόβλημα με τους γονείς μου Καταρχάς να επισημάνω ότι ζω σε μεγάλη πόλη έχω κάνει ανώτατες σπουδές τις οποίες ολοκληρώνω οσονούπω και αναζητώ μια πιο σταθερή δουλειά Οι γονείς μου ζουν στην επαρχία και τον τελευταίο καιρό διαπληκτίζομαι έντονα μαζί τους επειδή δεν έχω παντρευτεί ή τουλάχιστον δεν έχω μια σοβαρή σχέση στην οποία να διαφαίνεται η προοπτική του γάμου. Μου λένε συνεχώς ότι κυνηγάω την καριέρα μου εις βάρος της προσωπικής ζωής και ότι αν συνεχίσω έτσι θα καταλήξω μόνη. Στο περιβάλλον τους βλέπουν άλλες συνομήλικές μου να παντρεύονται και ζηλεύουν αυτές βέβαια δεν έχουν κάνει ούτε τα μισά από όσα έχω κάνει εγώ Σχέση δεν έχω αυτό τον καιρό η τελευταία σχέση μου έληξε άδοξα πριν από 3 χρόνια Δεν κάνω σαν απελπισμένη για σχέση και δεν κυνηγάω τους άνδρες για να τους πείσω να με παντρευτούν Δεν με ενδιαφέρει και τόσο ο γάμος μου αρκεί να έχω μια καλή και ισορροπημένη σχέση κι ας μην παντρευτώ ποτέ Η αλήθεια είναι πως ο τρόπος ζωής μου δεν μου επιτρέπει να βγαίνω συχνά Ειδικά την εποχή αυτή όμως που αντιμετωπίζω άλλα προβλήματα επαγγελματικά βιοποριστικά κλπ η σχέση και ο γάμος είναι το τελευταίο που με απασχολεί. Οι γονείς μου όμως δεν το βλέπουν έτσι Θα προτιμούσαν να είμαι παντρεμένη κι ας μην έχω αποκατασταθεί επαγγελματικά Εγώ όμως δεν θέλω να παντρευτώ κάποιον μόνο και μόνο για να με ταΐζει το θεωρώ άκρως υποτιμητικό για μια γυναίκα με τόσους τίτλους σπουδών να καταλήγει στο σπίτι να πλένει πιάτα Όλα αυτά τα εξηγώ με ήρεμο τρόπο και λογικά επιχειρήματα στους γονείς μου αλλά δεν καταλαβαίνουν. Ακόμα κι όταν τους λέω πως κάποια στιγμή μπορεί να βρεθεί ο κατάλληλος και να προχωρήσω στη δημιουργία οικογένειας εκείνοι επιμένουν πως αυτό πρέπει να γίνει μέχρι τα 30 διαφορετικά θα είναι δύσκολο μετά γιατί δεν θα γυρίζει κανείς να με κοιτάξει οι άνδρες κοιτάζουν πάντα τις μικρότερες Καταλαβαίνω ότι το κάνουν αυτό επειδή ανησυχούν για μένα ωστόσο τελευταία το έχουν παρατραβήξει. Νομίζουν ότι είμαι δυστυχισμένη επειδή είμαι μόνη μου κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει Κι όταν προσπαθώ να τους διαβεβαιώσω για το αντίθετο εκείνοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω Έχω εξαντλήσει κάθε δυνατότητα συνεννόησης μαζί τους. Έχω κλειστεί στον εαυτό μου και αποφεύγω να πηγαίνω για πολλές μέρες στο πατρικό μου επειδή δεν αντέχω να ακούω τη γκρίνια τους. Όλη αυτή η κατάσταση μου αφαιρεί ενέργεια και δεν μπορώ να αποδώσω πλήρως στις καθημερινές δραστηριότητές μου Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα αντέξω έτσι;</em></p>
<p><strong>Απαντά  η Χαρίκλεια Μανουσάκη</strong></p>
<p><strong>Επιστημονική Συνεργάτης σε Θέματα Ψυχικής Υγείας κι Επικοινωνίας</strong></p>
<p><strong><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/charikleia%20manousakii.jpg&amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;width=248" alt="Χαρίκλεια Μανουσάκη " width="100" /></strong></p>
<p style="text-align: justify;">Αντιλαμβάνομαι τη δυσφορία σας, να επαναλαμβάνετε συνεχώς τη θέση σας στους γονείς σας, τους κατ’ εξοχήν παρόχους αποδοχής, ασφάλειας και θαλπωρής. Από την άλλην καταλαβαίνω και την αγωνία δύο ανθρώπων που αξιολογούν την κόρη τους, σύμφωνα με τις δικές τους κοινωνικές ισορροπίες.</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Οι ρόλοι των δύο φύλων, δεν προέκυψαν αυθαίρετα αλλά δημιουργήθηκαν και ενδυναμώθηκαν μέσα από την κοινωνική ιστορία. Η θέση των δύο φύλων παλαιότερα, καθόριζε τους ρόλους που διαδραµάτιζαν τα πρόσωπα σε κάθε κοινωνία των οποίων η κοινωνική αποδοχή εξαρτιόταν από την επιτυχή εξυπηρέτηση του ρόλου-στερεοτύπου.</p>
<p style="text-align: justify;">Σήμερα, η μάχη δίνεται εξ’ ίσου και από τα δύο φύλα στους στίβους της οικογένειας, του πνεύματος, του επαγγέλματος.</p>
<p style="text-align: justify;">Και δεν είναι μόνον οι οικονομικές ανάγκες που την ωθούν τη γυναίκα να εργαστεί, αλλά κι η ανάγκη για αναγνώριση, άντληση ικανοποίησης, αξιοποίηση των πνευματικών δυνατοτήτων, η ανάγκη για αυτονομία, για αυτοεκτίμηση και αυτοπροσδιορισμό.</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Θα σας πρότεινα να επισκεφθείτε τους γονείς σας, όταν το αισθανθείτε κι εάν το θέμα συζήτησης προκύψει ξανά, να ρωτήσετε με ηρεμία κι απλότητα, «πως ήταν τα πρώτα χρόνια του γάμου σας, πως αντλούσατε χαρά τα χρόνια εκείνα, τι θα κάνατε διαφορετικά σήμερα, πως επικοινωνούσατε μεταξύ σας, ποιες δημιουργικές διεξόδους είχαν στις δύσκολες στιγμές, εάν και με ποιο τρόπο αισθανόταν αυτόνομοι, πως αντιλαμβάνονται την συντροφικότητα και τη στενή επικοινωνία, τον έρωτα, την αγάπη;»</p>
<p style="text-align: justify;">Οι απαντήσεις τους θα σας δώσουν ικανοποιητική πληροφορία για τον τρόπο ζωής που επέλεξαν και συγχρόνως θα τους βοηθήσει να επεξεργαστούν πιο συνειδητά τις επιλογές τους.</p>
<p style="text-align: justify;">Εξηγήστε με σταθερή φωνή πως, η σημερινή γυναίκα μαθαίνει πως να βρίσκεται πιο κοντά στον σύντροφό της, πως να συμμετέχει περισσότερο στο κοινωνικό γίγνεσθαι, πως να παίρνει ικανοποίηση και τρυφερότητα και από τον ρόλο της, ως ολόκληρο πρόσωπο. Η γυναίκα σήμερα μαθαίνει πώς να σχεδιάζει τη ζωή της με προσοχή και φροντίδα στις βαθύτερες ψυχικές της επιθυμίες, μαθαίνει να βιώνει τους ρόλους της μοναδικά, με πληρότητα έκφρασης και σεβασμό στην προσωπικότητα της.</p>
<p style="text-align: justify;">Η γυναίκα σήμερα, εξελίσσεται, επιλέγει, έχει τη δική της ενέργεια, βιώνει το φυσικό και το κοινωνικό φύλο της, περισσότερο ουσιαστικά. Η γυναίκα του σήμερα, ξετυλίγει τις δυνατότητες της στον καταλληλότερο, για την ίδια χρόνο, μπορεί να δημιουργεί οικογένεια λίγο αργότερα αλλά συντροφεύει τον άνδρα που επιλέγει συνειδητά, ώστε από κοινού να μοιραστούν και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις μίας εξαιρετικής ζωής.</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Τέλος, θα ήταν καλό να τους ευχαριστήσετε που γέννησαν, έπλασαν και μόρφωσαν έναν ολόκληρο άνθρωπο που θα τους αποζημιώσει θετικά!</p>
<p><strong><br /></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>