<p id="PageContent_PlayDetails_PlayTitle" style="text-align: justify;">Άννα Καρένινα VAKHTANGOV THEATER</p>
<p style="text-align: justify;">Μια γυναίκα-μύθος, ένα χορόδραμα – σταθμός!<br /> 16, 17 &amp; 18 Ιανουαρίου</p>
<p style="text-align: justify;">Θέατρο Badminton</p>
<p style="text-align: justify;"><br /> Το Θέατρο Badminton <strong>υποδέχεται υπερήφανα το ιστορικό θέατρο Vakhtangov</strong>, έναν από τους σπουδαιότερους θεατρικούς θεσμούς της Ρωσίας. <strong>Από τις 16 ως τις 18 Ιανουαρίου</strong>, ο θίασος του Βακτάνγκοφ παρουσιάζει στη σκηνή του Badminton το <strong>αριστούργημα </strong>του <strong>Λέοντος Τολστόι</strong>, την <strong>Άννα Καρένινα</strong>, σε σκηνοθεσία ενός νέου ταλέντου του ευρωπαϊκού θεάτρου, της <strong>Angelica Cholinais</strong>.<br /> <br /> Η Άννα Καρένινα είναι η συναρπαστική ιστορία <strong>μιας γυναίκας που αψήφησε τις συμβάσεις της εποχής της</strong>, ακολουθώντας την <strong>παθιασμένη προσωπικότητά</strong> της ως την <strong>αυτοκαταστροφή</strong>. Ταυτόχρονα, αποτελεί μια <strong>συγκλονιστική τοιχογραφία της Ρωσικής κοινωνίας του 19ου αιώνα</strong>, αλλά και μια διαχρονική σπουδή πάνω στη ζήλια, την <strong>ενοχή</strong>, την <strong>υποκρισία </strong>και το <strong>ερωτικό ένστικτο</strong>, που <strong>συγκινεί </strong>και σήμερα όσο και την εποχή που γράφτηκε.<br /> <br /> Συνεχίζοντας το <strong>πρωτοποριακό πνεύματου Θεάτρου Βακτάνγκοφ</strong>, η σκηνοθέτις και χορογράφος Angelica Cholinais προσέγγισε αυτό το πλούσιο υλικό εικαστικά, δίνοντας έμφαση στη <strong>χορογραφία και την κίνηση</strong>. «Αναζητώ», θα πει η σκηνοθέτις, «στην κίνηση το ανάλογο της αρμονίας και του νοήματος των λέξεων. <strong>Άλλωστε, κάθε κίνηση εκπέμπει νόημα ακριβώς όπως μια λέξη</strong>». Στα χέρια της Cholinais, η Άννα Καρένινα γίνεται μια μυθική <strong>παράσταση-ποταμός</strong>, ένα <strong>έργο χειραφέτησης</strong> που, όπως και η ηρωίδα του μυθιστορήματος, <strong>ανατρέπει αισθητικές και κοινωνικές συμβάσεις</strong>. Με τα λόγια της Cholinais:<br /> <br /> «Για μένα, το ηθικό δίδαγμα του μυθιστορήματος είναι ότι <strong>μια γυναίκα δεν υποχρεούται να παραμένει υποχείριο της αρσενικής ματαιοδοξίας</strong>».<br /> <br /> Η <strong>τολμηρή αισθητική προσέγγιση</strong>, η χορογραφία και οι <strong>ερμηνείες </strong>των ηθοποιών<strong> συνδέουν το μυθιστόρημα του Τολστόι με τον 21ο αιώνα</strong>. Σημαντικό ρόλο παίζει και η <strong>εξαιρετική μουσική επένδυση</strong> του <strong>Alfred Schnittke</strong>, η οποία συμβάλλει στη σκιαγράφηση των προσώπων του δράματος και <strong>υπογραμμίζει </strong>το <strong>βάθος</strong>, τη <strong>λεπτότητα </strong>και την <strong>αληθοφάνεια </strong>των χαρακτήρων.<br /> <br /> Από τις 16 ως τις 18 Ιανουαρίου, το Θέατρο Βακτάνγκοφ φέρνει στη σκηνή του Badminton το <strong>πιο γοητευτικό πρόσωπο της σύγχρονης ρωσικής κουλτούρας</strong>.<br /> <br /> <strong>Το Θέατρο Vakhtangov και ο ιδρυτής του</strong><br /> <br /> Το <strong>όραμα </strong>ενός θεατρικού συνόλου που θα μπορούσε <strong>να κλονίσει το θεατρικό κατεστημένο της Μόσχας </strong>γεννήθηκε το 1911, μέσα απ’ το βλέμμα και τη σκέψη ενός <strong>σκηνοθέτη </strong>και <strong>ηθοποιού</strong>, του <strong>Yevgeny Vakhtangov</strong>. Ο Βακτάνγκοφ, ο οποίος υπήρξε <strong>εκλεκτός μαθητής του Στανισλάφσκι</strong>, αμφισβήτησε την παραδοσιακή αντίληψη για τη θεατρική πράξη και εισηγήθηκε τη <strong>δική του θεωρία</strong>, που εξέλιξε και ανανέωσε τις διδαχές του δασκάλου του.<br /> <br /> Κατά τη διάρκεια της θητείας του, το πολλά υποσχόμενο νέο θέατρο κατάφερε <strong>να κλέψει τις εντυπώσεις </strong>από τα υπόλοιπα πιο εμπορικά «παρακλάδια» του μοσχοβίτικου θεατρικού κυκλώματος – και μάλιστα με δύο μόλις παραγωγές (Maeterlinkck: LeMiracledeSaintAntoine, 1921 και Gozzi: Turandot, 1922).<br /> <br /> Ο Βακτάνγκοφ, ιδρυτής και ψυχή του νέου θεάτρου, πέθανε το <strong>1922 </strong>σε ηλικία μόλις 39 ετών, αφήνοντας πίσω του μια <strong>σπουδαία κληρονομιά</strong> και μια ήδη αναγνωρισμένη ομάδα ηθοποιών και συντελεστών.<br /> <br /> Όπως ήταν αναμενόμενο, οι συνεργάτες του συνέχισαν το έργο του. Έτσι, το 1926 το θέατρο βαφτίζεται με το όνομα του εμπνευστή του και <strong>οι σημαντικότεροι Ρώσοι σκηνοθέτες</strong> (Meyerhold, Popov, Zavadsky και Akimov) σπεύδουν να γίνουν μέρος του οράματός του. Ειδικά η ανορθόδοξη μετάφραση του Άμλετ από τον Akimov με τη μουσική του Shostakovich το 1932, ήταν αυτή που σύστησε σε όλον τον κόσμο τη θεατρική αυτή κυψέλη και προκάλεσε τα <strong>πρώτα κύματα θαυμασμού</strong> εντός και εκτός Ρωσίας. Ανάμεσα στους σημαντικούς σκηνοθέτες που τρέχουν να συμβάλουν στο μύθο, ανακαλύπτουμε επίσης και τους Okhlopkov και Pogodin, όπως και <strong>μια ολόκληρη αλυσίδα από ευφυείς νέους δημιουργούς</strong>, που οδηγούν δεκαετία με δεκαετία το Θέατρο Βακτάνγκοφστον <strong>21ο αιώνα</strong>. <br /> <br /> Τα υψηλά καλλιτεχνικά στάνταρ και το ανατρεπτικό βλέμμα, που οι δημιουργοί εισάγουν με κάθε τους παράσταση, καταφέρνουν και διατηρούν ως τις μέρες μας στη θέση του τον<strong> μεγαλύτερο, ίσως, θεατρικό μύθο της Ρωσίας</strong>.<br /> <br /> <strong><br /> Angelica Cholinais: ένα νέο ταλέντο</strong><br /> <br /> Η σκηνοθέτις και χορογράφος Angelica Cholinais ανήκει <strong>στο δυναμικό του Θεάτρου Βακτάνγκοφαπό το 2008</strong>, με το οποίο συνεργάζεται ως <strong>σκηνοθέτις και χορογράφος</strong>, αλλά και ως <strong>θεατρική συγγραφέας:</strong> το έργο της Η ακτή των γυναικών ανεβαίνει φέτος για<strong> τέταρτη χρονιά </strong>στην κεντρική σκηνή του Θεάτρουστη Μόσχα.<br /> <br /> Η Cholinais γεννήθηκε στο Βίλνιους της Λιθουανίας το 1970. Σπούδασε στην <strong>περίφημη GITIS, τη Ρωσική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης</strong>, και αποφοίτησε το 1996 από την τάξη της χορογράφου Olga Tarasova. Το 1991 –σπουδάστρια ακόμα– χορογράφησε την πρώτη της παράσταση. Σύντομες χορογραφίες που συνέθεσε και σκηνοθέτησε μαζί με τους σπουδαστές της Σχολής Χορού του Βίλνιους και της Ακαδημίας Χορού του Μονάχου συμμετείχαν σε <strong>διεθνείς διαγωνισμούς σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο </strong>(Λωζάνη, Βάρνα, Μόσχα, Παρίσι, Τόκυο, Νέα Υόρκη, Στοκχόλμη, Μόναχο και Ελσίνκι), και έγιναν <strong>δεκτές με ενθουσιασμό</strong>. Το 2000 η Cholinais ίδρυσε τη δική της ομάδα, το <strong>«Χοροθέατρο Angelica Cholinais»</strong>. Η ομάδα ενισχύει την <strong>ανεξάρτητη δημιουργική διαδικασία</strong>, στοχεύοντας στη σύνθεση εικονοκλαστικών έργων, βασική φιλοσοφία των οποίων είναι η διεύρυνση της φαντασίας και η χαρτογράφηση των δυνατοτήτων της χορευτικής τέχνης. Σήμερα, το «Χοροθέατρο Angelica Cholinais» έχει αναδειχθεί σε μια από τις μεγαλύτερες, επιτυχημένες και πλέον επαγγελματικέςχοροθεατρικές ομάδες της Λιθουανίας.<br /> <br /> Συνολικά, η Cholinais έχει συνθέσει χορογραφίες για 15 παραστάσεις, δύο μπαλέτα και πάνω από 50 σύντομα έργα. Παράλληλα, διδάσκει στη Μουσική και Θεατρική Ακαδημία της Λιθουανίας.<br /> <br /> Για το έργο της, έχει αποσπάσει <strong>πολλά βραβεία και διακρίσεις</strong>, ενώ το 2011 τιμήθηκε με τον <strong>Σταυρό του Ιππότη της Διακεκριμένης Τάξης της Λιθουανίας</strong> για τις υπηρεσίες της στον τομέα του Πολιτισμού.<br /> <br /> <strong><br /> Άννα Καρένινα: μια γυναίκα μύθος</strong><br /> <br /> Η Άννα Καρένινα είναι μια από τις πιο <strong>γοητευτικές ηρωίδες στην ιστορία της λογοτεχνίας </strong>και της τέχνης εν γένει. Το ομώνυμο αριστούργημα του Τολστόι κυκλοφόρησε αρχικά σε συνέχειες στο περιοδικό ΡούσκιιΒέστνικ και εκδόθηκε για πρώτη φορά ολοκληρωμένο, σε μια έκδοση 864 σελίδων, το 1878. Η επιτυχία του ήταν πρωτοφανής, και συνεχίζεται ως σήμερα. Κορυφαίοι συγγραφείς, όπως ο ο Ντοστογιέφσκι και ο Ναμπόκοφ, το αποκάλεσαν <strong>το σπουδαιότερο μυθιστόρημα που γράφτηκε ποτέ</strong>, εστιάζοντας ειδικά στην προσωπικότητα της κεντρικής ηρωίδας.<br /> <br /> Παντρεμένη με έναν ισχυρό κυβερνητικό παράγοντα, η Άννα Καρένινα είναι μια όμορφη γυναίκα που ερωτεύεται βαθιά έναν πλούσιο αξιωματικό του στρατού, τον κομψό κόμη Βρόνσκι. Προσπαθώντας απεγνωσμένα να βρει την αλήθεια και το νόημα στη ζωή της, αψηφά απερίσκεπτα τις συμβάσεις της ρωσικής κοινωνίας και εγκαταλείπει τον σύζυγο και τον γιο της για να ζήσει με τον εραστή της. Ο περίγυρός της την καταδικάζει και την εξοστρακίζει, και η ίδια παθαίνει συχνά κρίσεις ζήλιας που αποξενώνουν τον Βρόνσκι, με αποτέλεσμα να βουλιάζει σιγά σιγά σε μια αδιέξοδη κατάσταση.</p>