Το μεγαλύτερο σφάλμα που μπορεί να κάνει ο Παναθηναϊκός στην παρούσα περίοδο είναι να επιτρέψει να εισχωρήσει στα αποδυτήρια της ομάδας η κουβέντα για τη διαιτησία, τους δορυφόρους, τα… παραρτήματα και τις φίλα ή εχθρικά προσκείμενες  δυνάμεις. Και οι δηλώσεις του Γιάννη Αναστασίου στο φινάλε του αγώνα με την Ξάνθη έγιναν προς αυτή την κατεύθυνση.
 
Δεν λέμε ότι ήταν σχεδιασμένο. Αντιθέτως, του βγήκε αυθόρμητα. Παρ’ όλα αυτά όταν ο προπονητής μιας ομάδας αφήνει υπονοούμενα για τη διαιτησία, ακόμη και για το… πάθος της αντίπαλης ομάδας συγκριτικά με τα παιχνίδια απέναντι σε άλλους συνδιεκδικητές του τίτλου (είτε έχει δίκιο είτε δεν έχει), τότε στο μυαλό του ποδοσφαιριστή αρχίζουν και δημιουργούνται άλλες (μη αμιγώς ποδοσφαιρικές) σκέψεις.
 
Το έχουμε ζήσει σε αρκετές περιπτώσεις κατά το παρελθόν στον Παναθηναϊκό. Να μπαίνει δηλαδή μια ολόκληρη ομάδα σε ένα ματς προκατειλημμένη είτε με τον αντίπαλο είτε με τον διαιτητή. Και να χάνει κυριολεκτικά την μπάλα…
 
Γι’ αυτό και ήταν… φάουλ από μέρους του προπονητή του Τριφυλλιού η αναφορά τόσο στην Ξάνθη όσο και στη διαιτησία. Οσο δίκιο κι αν έχει, κι όσο κι αν τον πνίγει η αδικία -έπειτα από ένα ιδιαίτερα έντονο 90λεπτο αλλά κυρίως, δεδομένων όσων έχουν προηγηθεί το τελευταίο διάστημα και της έντονης κριτικής που δέχθηκε ο ίδιος από μεγάλη μερίδα του Τύπου μετά το νέο στραβοπάτημα στη Νέα Σμύρνη- το ξέσπασμά του στην κάμερα του OTE με τη λήξη της αναμέτρησης  δεν ήταν πρέπον και σίγουρα δεν ήταν προς όφελος του ποδοσφαιρικού τμήματος.
 
Ο προπονητής οφείλει να κρατάει την ομάδα του  αποστασιοποιημένη από όλα αυτά, την ώρα που η διοίκηση θα φροντίζει για τον «πόλεμο» των ανακοινώσεων, των «κύκλων», των διαρροών και των εντυπώσεων.
 
Κι η τηλεοπτική εικόνα ήταν αδιάψευστη: έδειξε έναν άνθρωπο που βρισκόταν εν βρασμώ ψυχής εκείνη την ώρα. Εναν άνθρωπο που ήθελε να τα πει και τα είπε. Αν όμως ο ίδιος σήμερα δεν μπορεί να συγκρατήσει τα νεύρα του, πώς θα ζητήσει αύριο από τους παίκτες του να κάνουν το ίδιο;
 
Προφανώς ο Αναστασίου και  ο κάθε Αναστασίου, ως ποδοσφαιράνθρωπος, έχει το δικαίωμα της γνώμης (ιδίως όταν νιώθει το αίσθημα της αδικίας), αλλά όταν αυτό αποβαίνει εις βάρος της ομάδας τότε οφείλει να βάλει πάνω απ’ όλα τη διατήρηση της ηρεμίας στα αποδυτήρια.
 
Μπορεί μεν τα λεγόμενά του να ταιριάζουν με τη γραμμή του κλαμπ αλλά σε καμία περίπτωση κάτι τέτοιο δεν προσφέρει στο αγωνιστικό σκέλος. Δόξα τω θεώ, τόσοι και τόσοι άνθρωποι υπάρχουν στον Παναθηναϊκό που κάνουν αυτή τη δουλειά (από τον πρόεδρο και τον γενικό διευθυντή μέχρι τον τεχνικό διευθυντή και τον υπεύθυνο επικοινωνίας). Γιατί θα πρέπει κι ο κόουτς να αναλωθεί σε τούτη την κουβέντα όταν η βασική δουλειά του είναι η αγωνιστική βελτίωση;
 
Επί της ουσίας πάντως ο Αναστασίου έχει τα δίκια του να βράζει διότι ο διαιτητής Παππάς πραγματοποίησε μια από εκείνες τις διαιτησίες, οι οποίες σε βγάζουν από τα ρούχα σου, όχι για τη σοβαρότητα και το μέγεθος των λαθών του (δεν αλλοίωσε άλλωστε το αποτέλεσμα) αλλά για τον προκλητικά μονόπλευρο τρόπο που σφύριζε στη μεγαλύτερη διάρκεια της αναμέτρησης.
 
Ως προς το αγωνιστικό σκέλος σοφότεροι δεν γίναμε. Αντιθέτως, επιβεβαιώθηκε ότι ο Παναθηναϊκός δεν διανύει και την καλύτερη περίοδο επί των ημερών του Αναστασίου, παρά τα group therapy και τις νουθεσίες του κόουτς προς τους παίκτες. Οι Πράσινοι ξανασπατάλησαν με ανούσιο τρόπο ένα ακόμη 60λεπτο και ξύπνησαν μόνο αφότου δέχθηκαν ένα γκολ από την Ξάνθη, έγιναν τρεις αλλαγές από τον προπονητή  και έφτασαν μισή ώρα πριν από το φινάλε παίζοντας με την πλάτη στον τοίχο…
 
Πάντως η αντίδραση της ομάδας στο φινάλε δείχνει ότι διαθέτει στοιχεία για να πετύχει στους στόχους της. Αρκεί να αποκτήσει διάρκεια…