Ρήξη του Αχίλλειου τένοντα: Διάγνωση και αντιμετώπιση

27/01/2015
Ομάδα Σύνταξης
Ορθοπεδική

<div class="content clearfix">
<div class="field field-name-body field-type-text-with-summary field-label-hidden">
<div class="field-items">
<div class="field-item even">
Γράφει ο Γεώργιος Γκουδελης MD, PhD.
Ορθοπαιδικός χειρουργός
Η ρήξη του Αχίλλειου τένοντα αποτελεί μια συχνή, συνήθως αθλητική κάκωση. Τις τελευταίες δυο δεκαετίες τα ποσοστά έχουν αυξηθεί αρκετά κυρίως λόγο της αύξησης των αθλητικών δραστηριοτήτων στις μεγαλύτερες ηλικίες. Περίπου το 75% των ρήξεων συμβαίνουν κατά τη διάρκεια των αθλητικών δραστηριοτήτων.
Για τον τραυματισμό αυτό έχουν ενοχοποιηθεί διάφοροι παράγοντες όπως:
<ul style="text-align: justify;">
<li>- η απότομη φόρτιση του τένοντα μετά από παρατεταμένο χρονικό διάστημα αποχής από σωματικές δραστηριότητες</li>
<li>- η παρατεταμένη αθλητική δραστηριότητα</li>
<li>- η πλημμελής προετοιμασία (ζέσταμα) των αθλητών πριν την αθλητική δραστηριότητα</li>
<li>- η εκτεταμένη χρήση κορτικοστεροειδών</li>
<li>- η χρήση αντιβιοτικών και ιδιαίτερα της τάξης των Κινολών</li>
<li>- διαταραχή της μηχανικής του άκρου ποδός</li>
</ul>
Συνήθως όμως η ρήξη συμβαίνει σε άτομα τα οποία δεν ασκούνται συστηματικά, άνδρες ηλικίας μεταξύ 30-50 χρόνων, τα οποία δίχως ιδιαίτερη προθέρμανση και σε συνδυασμό με υπερβάλλοντα ζήλο συμμετέχουν σε αθλήματα υψηλών σωματικών απαιτήσεων (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, τένις κα).
ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΟΛΟΓΙΑ Το άτομο που παθαίνει ρήξη του Αχίλλειου τένοντα δεν αισθάνεται ιδιαίτερο πόνο κατά τη στιγμή της κάκωσης. Απλά νιώθει ένα αίσθημα λακτίσματος στην οπίσθια επιφάνεια του αστραγάλου, (κάποιος με κτύπησε με πέτρα) και αμέσως υπάρχει αδυναμία επιτέλεσης συγκεκριμένων ανατομικών κινήσεων του άκρου ποδός όπως η πελματιαία κάμψη αυτού, (σε ολική ρήξη του τένοντα).
ΔΙΑΓΝΩΣΗ Η κλινική εξέταση αναδεικνύει οίδημα – πρήξιμο – της περιοχής, άλγος κατά τη ψηλάφηση καθώς και αιμάτωμα. Κατά τη ψηλάφηση ο Ορθοπαιδικός θα διαπιστώσει το κενό που δημιουργείται λόγω της ρήξης, στην πορεία του Αχίλλειου τένοντα. Η δοκιμασία Thompson αποτελεί έναν αξιόπιστο κλινικό σημείο που ουσιαστικά μπορεί να θέσει και τη διάγνωση. Κατά τη δοκιμασία αυτή ο ασθενής τοποθετείται σε πρηνή θέση στην εξεταστική κλίνη και τα πόδια του προεξέχουν απ' αυτήν. Ο Ορθοπαιδικός συλλαμβάνει με το χέρι του τη γαστροκνημία (γάμπα) και τη συνθλίβει. Αν ο Αχίλλειος τένοντας είναι ακέραιος τότε το πόδι θα κινηθεί πελματιαία. Αν ο τένοντας είναι κομμένος το πόδι θα παραμείνει ακίνητο όσο και αν πιεστεί από τον Ορθοπαιδικό η γαστροκνημία. Μερικές φορές ο ασθενής αν και υπάρχει πλήρης ρήξη του τένοντα έχει την ικανότητα να κινητοποιήσει το πόδι πελματιαία. Το γεγονός αυτό συμβαίνει διότι στην κίνηση αυτή υποβοηθά ο οπίσθιος κνημιαίος τένοντας και οι μακρύς καμπτήρες τένοντες των δακτύλων. Ο ασθενής όμως δεν μπορεί να βαδίσει στις μύτες των ποδιών του. Το διαγνωστικό υπερηχογράφημα και η μαγνητική τομογραφία επισφραγίζουν τη διάγνωση απεικονίζοντας ουσιαστικά τη ρήξη του τένοντα.
ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
Η συντηρητική αγωγή αντιμετώπισης της ρήξης του τένοντα διενεργείτε με ειδικό λειτουργικό νάρθηκα τον οποίο φορά ο ασθενής για αρκετές εβδομάδες. Πολλές φορές η θεραπευτική αυτή μέθοδος δεν επιφέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα και δημιουργεί αυξημένα ποσοστά επανάληψης της ρήξης αυτού ή επούλωση του τένοντα σε επιμηκυμένη θέση με αποτέλεσμα την μείωση της λειτουργικής ικανότητας όλου του κάτω άκρου.
Η συντηρητική αγωγή εφαρμόζεται σήμερα κυρίως σε άτομα ηλικιωμένα με συνοδά προβλήματα υγείας στα οποία ένα χειρουργείο θα επιβάρυνε τη γενική κατάσταση της υγείας του. 
ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
Η κλασική ανοιχτή χειρουργική αντιμετώπιση αποτελεί τη θεραπεία επιλογής στις περισσότερες περιπτώσεις έχοντας εξαιρετικά αποτελέσματα. Μπορεί όμως να έχει ως επιπλοκές την μετεγχειρητική φλεγμονή, την μικροβιακή λοίμωξη του χειρουργικού τραύματος, την δημιουργία συμφύσεων, τα προβλήματα επούλωσης της χειρουργική τομής κ.α.
Η διαδερμική συρραφή του Αχίλλειου τένοντα αναπτύχθηκε για να βελτιώσει τα λειτουργικά αποτελέσματα καθώς και να ελαχιστοποιήσει τους πιθανούς κινδύνους από την ανοιχτή χειρουργική μέθοδο. Ο χειρουργικός χρόνος είναι αρκετά μικρότερος και δεν ξεπερνά τα 25 έως 35 λεπτά, (μικρότερος και ο χρόνος της γενικής αναισθησίας που λαμβάνει ο ασθενής).
Στο τέλος της επέμβασης εφαρμόζεται στο πόδι ειδικός λειτουργικός κηδεμόνας. Ο ασθενής παραμένει στην κλινική για 24 ώρες για να λάβει την απαραίτητη ιατρική και νοσηλευτική φροντίδα. Αν ο ασθενής το επιθυμεί μπορεί να εξέλθει από την κλινική την ημέρα του χειρουργείου.
Συνοψίζοντας τα πλεονεκτήματα της σύγχρονης αυτής μεθόδου:
<ul style="text-align: justify;">
<li>η επέμβαση γίνεται διάμεσου πέντε οπών στο δέρμα περίπου 0,5 εκ.</li>
<li>μικρότερος χειρουργικός χρόνος άρα και μικρότερος χρόνος της γενικής αναισθησίας</li>
<li>αποφυγή διενέργειας μεγάλων χειρουργικών τομών και εκτεταμένων αποκολλήσεων των μυϊκών ομάδων.</li>
<li>λιγότερος μετεγχειρητικός πόνος</li>
<li>άμεση κινητοποίηση του ασθενούς</li>
<li>μικρότερο χρονικό διάστημα παραμονής στη κλινική</li>
<li>μικρότερο κόστος της επέμβασης</li>
</ul>
Στόχος της σύγχρονης τεχνικής αυτής είναι η αποφυγή των κλασικών χειρουργικών επιπλοκών καθώς και η ταχύτερη κινητοποίηση του ασθενούς. Αποτελεί μια νέα μέθοδο που εφαρμόζεται σήμερα στα Αθλητιατρικά κέντρα σε όλο τον κόσμο πάντα με συγκεκριμένες ενδείξεις και μόνον σε πρόσφατους τραυματισμούς.
www.iatrikodiavalkaniko.gr
 
</div>
</div>
</div>
</div>