Η μεγαλύτερη κηλίδα της διετίας

Ο αποκλεισμός από την Ξάνθη αφήνει τη μεγαλύτερη κηλίδα στον ενάμιση χρόνο που βρίσκεται στην τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού ο Γιάννης Αναστασίου. Οχι για τον αποκλεισμό αυτό καθ’ αυτό (άλλωστε τέτοιοι και χειρότεροι έχουν υπάρξει πολλοί την τελευταία δεκαετία από Αιγάλεω, Εργοτέλη, Πανσερραϊκό κλπ), αλλά κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο ήρθε το (νέο) χαστούκι από την ακριτική ομάδα.
 
Η εικόνα του Τριφυλλιού και στα 90 λεπτά ήταν τουλάχιστον απογοητευτική. Εχοντας μόλις μια (!) τελική προσπάθεια στα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης με τον Πέτριτς (δεν ήταν καν υποψία ευκαιρίας), ο Αναστασίου και οι παίκτες του εξευτελίστηκαν από μια ομάδα που είχε ξεκάθαρο αγωνιστικό πλάνο, το οποίο εφάρμοσε κατά γράμμα με πείσμα και αποφασιστικότητα και δικαιώθηκε.
 
Αντιθέτως, ο Παναθηναϊκός που ήταν ένα… σκορποχώρι δίχως αρχή, μέση και τέλος, πλήρωσε την αίσθηση του φαβορί και την αλαζονεία που του πρόσφερε το γκολ της ισοφάρισης από τον Καρέλη στο πρώτο παιχνίδι στα Πηγάδια. Τελικώς, ίσως θα ήταν καλύτερο εκείνο το γκολ να μην είχε επιτευχθεί ποτέ, διότι σε αυτή την περίπτωση οι Πράσινοι θα έμπαιναν με το… μαχαίρι στα δόντια για να πετύχουν την ανατροπή, όπως το έκαναν και πέρυσι με τον ΟΦΗ όταν γύρισαν το εις βάρος τους 1-0 και προκρίθηκαν στον τελικό.
 
Κι αν κάποιος επικαλεστεί την αλλαγή των ισορροπιών που πράγματι επέφερε η εγκληματικά ανόητη κόκκινη του Μέντες στο 60’, αρκεί η εικόνα της πρώτης μιας ώρας (όταν και οι δύο έπαιζαν με έντεκα) για να αντιληφθεί ότι ο συναγερμός είχε σημάνει για τον ΠΑΟ από το ξεκίνημα του ματς. Απλά κανείς δεν τον άκουσε…
 
Το γεγονός ότι η αλλαγή του Καρέλη από τον Ατζαγκούν δίνεται από την ΠΑΕ ως αναγκαστική, καταδεικνύει του λόγου το αληθές. Ειδάλλως, αν ο «Χουλκ» δεν είχε τραυματιστεί, ο Παναθηναϊκός προφανώς θα συνέχιζε με τους ίδιους έντεκα έστω κι αν ήταν άθλιος.
 
Κατ’ εμέ πάντως, το πλέον εξευτελιστικό για το Τριφύλλι στον αποκλεισμό από την Ξάνθη είναι ο τρόπος με τον οποίο αγωνίστηκε, όχι πριν την αποβολή αλλά μετά απ’ αυτή, όταν πια με δέκα παίκτες στο γήπεδο οι Πράσινοι θύμισαν εκείνες τις ομαδούλες που αν τυχόν στερηθούν έναν παίκτη τους, βάζουν το… πούλμαν μπροστά από την άμυνά τους, διώχνουν όπου όπου με κλειστά τα μάτια και κάνουν τον σταυρό τους για να περάσει ο χρόνος δίχως να δεχτούν γκολ. Κοροϊδεύαμε το… πούλμαν της Καλλονής προ ημερών αλλά τα… λουστήκαμε λίγες ημέρες μετά…
 
Κι άλλες φορές έπαιξε με δέκα ο Παναθηναϊκός αλλά τέτοια άθλια εικόνα δεν θυμάμαι να είχε ποτέ στην έδρα του. Παίκτες φοβισμένοι και κλεισμένοι στα καρέ τους να διώχνουν την μπάλα όσο πιο μακριά γίνεται, δίχως να μπορούν να την κρατήσουν για περισσότερα από τρία δευτερόλεπτα, ανίκανοι να αμυνθούν σωστά αλλά και να επιτεθούν με αξιώσεις. Ενα απόλυτο μηδενικό…
 
Ηταν ο θλιβερός επίλογος μιας ομάδας που μόνη της κατόρθωσε να χαμηλώσει τον πήχη, τον οποίο η ίδια πέρυσι είχε ανεβάσει πολύ ψηλά. Και τούτη τη φορά δεν φταίει ούτε η διαιτησία, ούτε κανείς άλλος. Φταίει μόνο ο ίδιος ο Παναθηναϊκός…
 
Φταίει η διοίκηση που δεν ενίσχυσε την ομάδα σε θέσεις που πονάει, φταίει ο προπονητής που μιλάει διαρκώς για κακή νοοτροπία αλλά αδυνατεί να την αλλάξει, φταίνε και οι ποδοσφαιριστές, οι οποίοι εφέτος δεν έχουν κατορθώσει να κερδίσουν ούτε έναν «τελικό». Λύγισαν… στη δόξα της Ευρώπης, λύγισαν στη… δόξα του πρωταθλήματος, λύγισαν τώρα και στη… δόξα του Κυπέλλου, του πιο εφικτού στόχου που τους είχε απομείνει.

Σχετικά άρθρα