<p style="text-align: justify;"><strong>"Πονάει η κοιλίτσα μου", βογκάει η τετράχρονη Τρέισι, καθώς η μητέρα της προσπαθεί να την ετοιμάσει για τον παιδικό σταθμό. "Δεν θέλω να πάω". Κρατάει θλιμμένα το στομάχι της.Κανένας γονιός δεν γλιτώνει αυτό το δίλημμα. Είναι πραγματικά άρρωστη η Τρέισι; Πρέπει να μείνει σπίτι, αντί να πάει σχολείο; Χρειάζεται να τη δει παιδίατρος; Προσπαθεί να αποφύγει κάτι ή κάποιον στο σχολείο; Χρειάζεται περισσότερη προσοχή από τους γονείς της;Ή απλώς έχει ανάγκη να περάσει μια ήσυχη μέρα στο σπίτι, με τη μαμά και τον μπαμπά;</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Ο συγγραφέας και θεραπευτής Στάνλει Σαπίρο δίνει πολύτιμες συμβουλές για να μάθουν τα παιδιά να αντεπεξέρχονται στις δυσκολίες της ζωής, να στέκονται στα πόδια τους και να μην λυπούνται τον εαυτό τους. </strong></p>
<p style="text-align: justify;">Η μαμά της Τρέισι θα πρέπει να αξιολογήσει τη συγκεκριμένη κατάσταση και να μαντέψει όσο καλύτερα μπορεί. Το πιο σημαντικό είναι να μη μάθει η Τρέισι ότι η αξιολύπητη συμπεριφορά βοηθά στην ικανοποίηση των αναγκών της.</p>
<p style="text-align: justify;">Αν η μαμά υποψιάζεται ότι ο στομαχόπονος είναι δικαιολογία για να απο-φύγει η Τρέισι το σχολείο, μπορεί να κάνει στην κόρη της ερωτήσεις όπως, "Τι είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί αν πας σχολείο σήμερα;". "Αν είχες τη μέρα ελεύθερη, τι θα ήθελες να κάνεις;". "Πώς θα ήθελες να εξελιχθεί η σημερινή μέρα;" καί "Τι μπορείς να κάνεις για να βοηθήσεις σ' αυτό;".</p>
<p style="text-align: justify;">Απαντώντας σ' αυτές τις ερωτήσεις, η Τρέισι θα καταφέρει να προσδιορίσει μόνη της τι πραγματικά χρειάζεται και τι θέλει, χωρίς να υιοθετήσει στάση αυτολύπησης. Επίσης, μ' αυτό τον τρόπο η μαμά θα μπορέσει να μάθει περισσότερα για την Τρέισι. Μερικές φορές, όταν ένα παιδί κάνει τον άρρωστο, ζητά προσοχή. Καλό είναι να αναρωτηθούμε μήπως τελευταία ήμασταν ιδιαίτερα βιαστικοί και πολυάσχολοι. Μπορεί να πρέπει να βάλουμε φρένο, να εξετάσουμε την κατάσταση, και να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο στα παιδιά μας.</p>
<p style="text-align: justify;">Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο τα παιδιά μπορεί να υποπέσουν στην αυτολύπηση, είναι λέγοντας, "Δεν μπορώ". Αυτή μπορεί να είναι η ύστατη δικαιολογία και άμυνα ενάντια στην ανάπτυξη καινούργιων δεξιοτήτων. Μ' αυτό το "δεν μπορώ", το παιδί λέει στο γονιό, "Δεν είναι δυνατό να περιμένεις να κάνω αυτό που θέλεις. Δεν είμαι ικανός". Αλλά, στην πραγματικότητα μπορεί να εννοεί, "Δεν θέλω", ή ακόμα πιο σθεναρά, "Δεν πρόκειται".</p>
<p style="text-align: justify;">ν υποχωρήσουμε σ' αυτό το κόλπο, ουσιαστικά συμφωνούμε με τον ισχυρισμό του παιδιού μας ότι δεν είναι ικανό. Δεν θέλουμε, όμως, να του δώσουμε αυτό το μήνυμα. Παρ' όλο που μπορεί να είναι δύσκολο, μερικές φορές χρειάζεται να προκαλούμε τα παιδιά μας, αγνοώντας τις δικαιολογίες τους και διατηρώντας τις θετικές προσδοκίες που έχουμε γι' αυτά. Συγχρόνως, χρειάζεται να τα βοηθήσουμε να προσδιορίσουν και να παραδεχτούν τα συναισθήματα ανασφάλειας που έχουν.</p>
<p style="text-align: justify;">Ο οχτάχρονος Μπεν είχε απογοητευτεί από τις ασκήσεις αριθμητικής που είχε για το σπίτι. "Λεν μπορώ να τις λύσω", κλαψούρισε. "Είναι πολύ δύσκολες για μένα".</p>
<p style="text-align: justify;">Ο μπαμπάς του Μπεν πήρε στα σοβαρά την απογοήτευση του γιου του, αλλά αγνόησε την έκκλησή του για οίκτο, και τον ενθάρρυνε να συνεχίσει την προσπάθεια, "θυμάσαι πέρυσι, που δυσκολευόσουν με την αριθμητική;", τον ρώτησε. "Ζήτησες από το δάσκαλό σου να σε βοηθήσει, και δουλέψαμε μαζί μερικές ασκήσεις. Τα κατάφερες τότε. Και τώρα μπορείς να τα καταφέρεις. Ας ρίξουμε άλλη μια ματιά μαζί ",</p>
<p style="text-align: justify;">Είναι μεγάλος πειρασμός να δείξουμε συμπόνια όταν τα παιδιά μας νιώθουν αποθαρρυμένα, αλλά, έτσι, η μόνη ενθάρρυνση που θα τους δώσουμε, είναι να βυθιστούν στην αυτολύπηση, ακριβώς τη στιγμή που πρέπει να αναπτύξουν την αρετή της επιμονής. Αν ο μπαμπάς του Μπεν είχε αντιδράσει λέγοντας, "Εντάξει, Μπεν, το ξέρω ότι είναι δύσκολες. Δεν σταματάς γι' απόψε;", μπορεί να έκανε τον Μπεν ν' αρχίσει να πιστεύει ότι δεν είναι καλός στα μαθηματικά. Θέλουμε να ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας να διατηρήσουν ανοιχτούς τους ορίζοντές τους, βοηθώντας τα να γίνουν ικανά σε ένα μεγάλο φάσμα κλάδων και δραστηριοτήτων. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να μην αφήσουμε τις δικές μας αδυναμίες να επηρεάσουν τη στάση μας σ' αυτό το ζήτημα. Αν ο μπαμπάς του Μπεν δυσκολεύεται ο ίδιος με τα μαθηματικά, μπορεί να μπει στον πειρασμό να φανεί ελαστικός με το γιο του. Αυτό, όμως, δεν θα ήταν προς όφελος του παιδιού του.</p>
<p style="text-align: justify;">Μπορεί να είναι πολύ δύσκολο για τους γονείς να αποφασίσουν πότε πρέπει να βοηθήσουν τα παιδιά τους και πότε όχι. Κάποιες φορές, η βοήθεια </p>
<p style="text-align: justify;">μπορεί, στην πραγματικότητα, να αποτελέσει εμπόδιο. Μερικές φορές τα παιδιά πρέπει να ολοκληρώσουν μόνα τους τα έργα που έχουν αρχίσει, προκει-μένου να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση. Άλλες φορές, μπορεί να πληγωθούν αν τους αρνηθούμε τη βοήθειά μας. Όταν ένα παιδί είναι μπερδεμένο και νιώθει ηττημένο και ανήμπορο, ο γονιός μπορεί να επέμβει, βοηθώντας με τέτοιον τρόπο, ώστε να ενισχύσει την αυτοπεποίθηση του παιδιού, και όχι να την κλονίσει. Μερικές φορές, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να βοηθήσουμε το παιδί να ξεκινήσει, και μετά να το αφήσουμε να συνεχίσει μόνο του, ενθαρρύνοντάς το να βρει τον δικό του τρόπο.</p>
<p style="text-align: justify;">Σαν γονείς, πρέπει να επανεξετάζουμε συνεχώς τις αποφάσεις μας σχετικά με το πώς, πότε και κατά πόσο πρέπει να προσφέρουμε ή να αρνούμαστε τη βοήθεια μας. Καθώς τα παιδιά μας ωριμάζουν, οι ανάγκες και οι ικανότητες τους αλλάζουν – αυτό που βοηθά ένα τρίχρονο παιδί μπορεί να εμποδίσει ένα πεντάχρονο. Είναι απαραίτητο να μάθουμε να κρίνουμε πότε χρειάζεται να επέμβου-με και πότε να κάνουμε στην άκρη, προσφέροντας συγχρόνως ενθάρρυνση. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι, μέχρι ενός σημείου, η προσπάθεια και ο μόχθος είναι αναπόφευκτα, kol πιθανώς χρήσιμα, στη διαδικασία της μάθησης.</p>