<p style="text-align: justify;"><em><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά:</strong> </em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Καλησπέρα σας διάβαζα τα άρθρα σας περι πενθους και κατάθλιψης και αποφάσισα να σας στείλω και εγώ αυτό το κείμενο Είμαι 20 χρονών Παλιά ήμουν πάντα η ψυχή της παρέας ήθελα να βγαίνω συνέχεια ακόμα και αν δεν μπορούσαν οι φίλοι μου έπαιρνα το ποδήλατο μου και έκανα βόλτες περνώντας χρόνο με τον εαυτό μου Σιγά σιγά όμως όλα αρχισαν να αλλάζουν Αρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου και να μην θέλω να είμαι κοντά σε άνθρωπο αιτία θεωρώ πως ήταν ένας πρώην μου η μεγάλη μου αγάπη ο οποίος αν και όπως και εγω ήθελε να είμαστε μαζί πάντα κάτι μας εμπόδιζε οπότε και απομακρυνθήκαμε Το αποκορύφωμα ήταν όταν λιγους μηνες πρίν πέθανε ο παππούς μου Από τότε δεν θέλω να βγαίνω έξω μένω μέσα στο σπίτι κλαίω ακούω μουσική βλέπω ταινίες γράφω ημερολόγιο και διαβάζω πολλά βιβλία Βλέπω πλέον τα πράγματα εντελώς απαισιόδοξα δεν περιμένω τίποτα από τον εαυτό μου έχω μειώσει και τα όνειρα που έκανα για το μέλλον Διώχνω τους ανθρώπους από κοντά μου και όσοι μένουν ανησυχούν μήπως πάθω κάτι από το να είμαι συνέχεια θλιμμένη Νομίζω πως έχω αποδεχτεί ότι το πιο πιθανό ειναι να έχω κάποια μορφή κατάθλιψης αλλα δεν ξέρω το κατα πόσο θα μπορέσω ποτε να διορθωθω Η αλήθεια ειναι ότι μου αρέσει που περνάω χρόνο με τον εαυτό μου γιατι έτσι δεν έχω να κρύβομαι από κανέναν όπως έκανα παλιά που επρεπε να ειμαι πάντα καλά για όλους Αλλωστε δεν μπορώ να είμαι σε πένθος και να πρέπει να είμαι συνέχεια χαμογελαστή να γελάω και να χορεύω αν το γλεντάω ελαχιστες φορες δηλαδη ειναι λες και με πιάνουν οι τύψεις μου Ειναι ανησυχητικό αυτό που νιώθω τι μπορώ να κανω για να αλλάξω αυτό που μου συμβαίνει. </em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Αγαπητή αναγνώστρια, στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος, ομαδικός θεραπευτής, <strong>Δημήτρης Κατσαρός.</strong></em></p>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr">Νομίζω πως είστε ήδη σε μια πορεία αλλαγής και αποδοχής του τι συμβαίνει με τις σχέσεις, είτε συγγενικές είτε ερωτικές. Η απομόνωση που αναφέρετε δεν έχει μόνο τη χροιά της επιβολής προς τον εαυτό αλλά και της προστασίας από νέες απώλειες. Σ'αυτή την απομομωνένη-προστατευτική συνθήκη που βρίσκεστε ψάχνετε την εξήγηση του τί συνέβη και ένα τρόπο να συνεχίσετε τη ζωή σας μ'αυτό. Αυτό μπορεί να περνά μέσα από το να διαβάζετε, να βλέπετε ταινίες, να πενθείτε κλαίγοντας και όντας θλιμμένη. Νομίζω πως αυτό που έχετε αποδεχτεί είναι μάλλον η ευαισθησία των σχέσεων και φοβάστε την ευθραυστότητα με την οποία έχετε αντιληφθεί αυτή την ευαισθησία μέσα από το θάνατο του παππού σας και το χωρισμό από το φίλο σας. Με λίγα λόγια όλα αυτά που έχουν συμβεί στη ζωή σας, θέλετε χρόνο να τα "χωνέψετε", να τα μεταβολίσετε και να εμπλουτίσετε το συναίσθημά σας με τα νέα χρώματα που επεξεργαστήκατε στη σκοτεινή αυτή περίοδο.</div>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr"> </div>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr">Είναι ευτυχές λοιπόν ότι ακούτε την καρδιά σας και δίνετε στον εαυτό σας αυτό το χρόνο. Η έντονη και συνεχής θλίψη είναι μια συνθήκη που ομοιάζει με σύμπτωμα κατάθλιψης αλλά είναι προτιμότερο να αποδώσετε το συνεχές αυτού του συναισθήματος σε γεγονότα που συνέβησαν στη ζωή σας γιατί έτσι θα αποδεχτείτε πως δεν είστε το επίκεντρο του ελέγχου των σχέσεων αλλά μετέχετε σε αυτές ως ισότιμο μέλος. Αυτό ενέχει ένα φόβο που είναι αναμενόμενος όταν συμβαίνουν γεγονότα ζωής όπως αυτά που εξιστορείτε. Κατασιγάζει όταν σκεφτεί κάποιος "α, νιώθω θλίψη γιατί έχω κατάθλιψη η οποία περνά με τη χ συμβουλή ή το ψ φάρμακο". Αν αυτή η αυτο-διάγνωση δε γίνει με τη βοήθεια ενός ψυχιάτρου ή άλλου ειδικού πιθανώς  πρόκειται για απόπειρα διατήρησης ενός ψευδούς ελέγχου επί του συναισθήματός. Σαν να λέτε "δε νιώθω θλίψη επειδή πέθανε ο παππούς και χώρισα με τον αγαπημένο μου, αλλά επειδή έχω κατάθλιψη η οποία γίνεται καλά με τον τάδε πολύ καλοσχηματισμένο και σαφή τρόπο". Νομίζω πως ο φόβος της όποιας παθολογίας δεν σας βοηθά αυτή τη στιγμή στο στόχο σας, ο οποίος είναι ακριβώς αυτό που είπατε: Η αποδοχή. Αφεθείτε στο συναίσθημά σας, ζείστε το, μείνετε με τον εαυτό σας όταν φοβάται, όσο μπορείτε. Κι αν δεν μπορείτε ζητήστε βοήθεια. Έτσι θα ανακτήσετε την εμπιστοσύνη στον εαυτό σας και σιγά σιγά στην ζωντάνια των σχέσεων, που είναι η ευαισθησία τους.</div>
<p style="text-align: justify;"><em><strong><br /></strong></em></p>