Το πιο εύκολο να κάνει κάποιος μετά την ήττα του Ολυμπιακού στην Ουκρανία και το σοβαρότατο ψαλίδισμα των πιθανοτήτων για την πρόκριση στους «16» είναι να…ξενερώσει.
Πολλοί φίλοι της ομάδας νιώθουν πράγματι έτσι, διότι για ένα ακόμη μεγάλο εκτός έδρας ματς στη φετινή περίοδο ο Ολυμπιακός αποδείχτηκε κατώτερος προσδοκιών και περιστάσεων.
Κι η κριτική γενικεύεται. Γιατί έφυγε μεσούσης της σεζόν ο Μίτσελ και ήρθε νέος προπονητής; Γιατί ο Μαρινάκης δεν φέρνει καλύτερους παίκτες; Ο ένας δεν κάνει, ο άλλος δεν θέλει, ο τρίτος δεν μπορεί. Γενικευμένη ισοπέδωση.
Το δεδομένο είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε καλά στο Κίεβο. Συνολικά δεν είχε θελκτική απόδοση, ενώ ατομικά δεν υπήρξε παίκτης που πραγματικά να έπαιξε σύμφωνα με τις δυνατότητές του και τη σημασία του αγώνα. Κι ο προπονητής δεν ευστόχησε στις αλλαγές του.
Υπάρχουν όμως και κάποιες παράμετροι που δεν μπορεί να αγνοηθούν:
Ο Ολυμπιακός για ένα ακόμη ματς στην Ευρώπη είναι απολύτως γκαντέμης στα γκολ που δέχεται. Στο πρώτο η μπάλα βρίσκει στον Σαντάνα, αλλάζει πορεία με φάλτσα κι αντί να φύγει έξω πάει στο μοναδικό σημείο που δεν έπρεπε ώστε να μην μπορέσει ο Ρομπέρτο να τη διώξει. Στο δεύτερο, από το φάουλ του Ουκρανού αρχηγού η προβολή του Σιόβα στέλνει την μπάλα στα δίχτυα ενώ είχε πορεία στην αγκαλιά του τερματοφύλακα.
Μέχρι εκείνο το σημείο, στις αρχές της επανάληψης, ο Ολυμπιακός δεν είχε απειληθεί ούτε μία φορά. Φάση η Ντνίπρο δεν είχε. Όπως δεν είχε μεγάλη ευκαιρία κι ο ίδιος ο Ολυμπιακός, αλλά το πήγαινε το ματς στα δικά του μέτρα. Αν υπήρχε έστω και ένας φίλος της ομάδας που μέχρι το πρώτο γκολ ανησυχούσε ότι το ματς πήγαινε για να χαθεί, πάω πάσο. Νομίζω, όμως, δεν υπήρχε κανένας.
Μετά το 2-0 ήταν πολύ δύσκολη η αντίδραση. Έχω την άποψη ότι πιο πιθανό ήταν να φάει και τρίτο ο Ολυμπιακός και να χαθεί κάθε ελπίδα, παρά να βρει κουράγια για να μειώσει και να ξαναγίνει φαβορί για την πρόκριση. Κι όμως δεν δέχτηκε τρίτο γκολ, αλλά βρήκε τη δύναμη να επιτεθεί στο τέλος και να κάνει φάσεις για το γκολ.
Κι εκεί ήρθε ο διαιτητής από την Αυστρία. Δεν εξετάζω αν είχε δόλο ή αν έκανε απλώς λάθη – με τη συνδρομή του βοηθού γραμμής. Είδα και ξαναείδα στο ριπλέι τις τρεις φάσεις. Το μαρκάρισμα στον Ελαμπντελαουί είχε φανεί με γυμνό μάτι ότι ήταν μέσα στην περιοχή. Το είπαμε αμέσως στη μετάδοση του Real. Το χέρι του παίκτη της Ντνίπρο στη σέντρα του Μασουακού ήταν ακόμα πιο ξεκάθαρο. Για το γκολ του Μήτρογλου που δεν μέτρησε, στην επανάληψη φαίνεται ότι ο αμυντικός πέφτει μόνος του για να πάρει το φάουλ. Ο δε διαιτητής ετοιμάστηκε να φύγει στη σέντρα, αλλά τον κράτησε ο βοηθός γραμμής που – δεν μου το βγάζεις από το μυαλό – είχε «στραβώσει» με τις διαμαρτυρίες των παικτών του Ολυμπιακού για την προηγούμενη φάση και το πέναλτι που δεν δόθηκε.
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Ο Ολυμπιακός θέλει δουλειά για να ξαναγίνει μια πολύ καλή και φορμαρισμένη ομάδα. Κι άλλες επιλογές. Όμως, άλλο αυτό κι άλλο ότι στην Ουκρανία έχασε επειδή δεν είχε τον Μίτσελ, δεν έκανε μεταγραφές ο πρόεδρος ή επειδή π.χ. ο Αφελάι δεν πατάει περιοχή. Οι λεπτομέρειες, η τύχη και η διαιτησία ήταν με τους γηπεδούχους και τώρα θα λέγαμε άλλα. Για σίγουρη πρόκριση, διπλό στη Λεωφόρο και τα σχετικά.
Για το ντέρμπι θα τα πούμε πάλι όταν με το καλό γυρίσουμε στην Ελλάδα, το απόγευμα της Παρασκευής…