Δεν έρχονται συμπτωματικά οι νίκες στα ντέρμπι. Απαιτείται τακτική, αγωνιστικό πλάνο, πάθος, αυταπάρνηση, ομαδικότητα, αυτοσυγκέντρωση, τρεξίματα και καθαρό μυαλό. Ο Παναθηναϊκός τα είχε όλα αυτά, και με… λίγη βοήθεια αρχικά από την τύχη στη φάση που ο Ντουρμάζ αστοχεί όντας αμαρκάριστος και στο αμέσως επόμενο λεπτό από τον Μαζουακού που πάνω στον πανικό του πρόσφερε ένα εύκολο γκολ, έφτασε σε μια πανάξια νίκη, η οποία όμως ήρθε με πολλή δουλειά στον αγωνιστικό χώρο αλλά και κατά τη διάρκεια της εβδομάδας που προηγήθηκε στο Κορωπί.
Αυτά ήταν τα τέσσερα κλειδιά της νίκης του Παναθηναϊκού…
– Το πάθος, η ένταση και η ενέργεια που έβγαλαν οι παίκτες του Παναθηναϊκού από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό της αναμέτρησης έδειξαν τη διάθεση μιας ομάδας που μπήκε αποφασισμένη να φύγει νικήτρια από το γήπεδο πάση θυσία. Δεν υπήρξε διεκδικούμενη μπάλα που να μην έπεφτε ένας και δύο Πράσινοι σαν να μην υπήρχε… αύριο, δεν υπήρξε φάση που οι παίκτες του Παναθηναϊκού δεν την κυνήγησαν, δεν υπήρξε παίκτης του Ολυμπιακού που να μην ένιωσε την καυτή ανάσα των ποδοσφαιριστών του Αναστασίου.
-Το οξύμωρο είναι ότι παρά το μέγα πάθος που είχαν οι Πράσινοι, δεν έχασαν την αυτοσυγκέντρωσή τους. Παίζοντας με καθαρό μυαλό καθόλη τη διάρκεια της αναμέτρησης έκαναν ελάχιστα ατομικά λάθη αγγίζοντας το τέλειο. Επίσης παρά τον ενθουσιασμό και την ώθηση που έδινε η εξέδρα, το Τριφύλλι δεν παρασύρθηκε και δεν έχασε την εξαιρετική τακτική συνοχή του.
-Ηταν δεδομένο ότι ο Παναθηναϊκός θα «έτρεχε» τον Ολυμπιακό. Το πρέσινγκ που άσκησαν οι Πράσινοι από το πρώτο λεπτό δυσκόλεψε πολύ την ανάπτυξη και την κυκλοφορία της μπάλας από τους Ερυθρόλευκους που ζορίστηκαν και έβγαλαν κόπωση. Οι Πράσινοι όσο περνούσε η ώρα έδειχναν να έχουν περισσότερες δυνάμεις από τους αντιπάλους τους επιβεβαιώνοντας την καλή φυσική κατάσταση που διαθέτουν.
 
-Η τακτική προσήλωση του Παναθηναϊκού υπήρξε υποδειγματική στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα. Οι Πράσινοι μολονότι έπαιξαν 4-4-2 με ρόμβο, ένα σύστημα ανοιχτό και ευάλωτο στις επιθέσεις του αντιπάλου, απειλήθηκαν ελάχιστα. Οι αλληλοκαλύψεις και τα ντουμπλαρίσματα λειτούργησαν υποδειγματικά καθώς δεν υπήρξε παίκτης της ομάδας που να μην έχει πάντοτε στο πλευρό του έναν ή και δύο συμπαίκτες.