<p><strong>Aναγνώστριά μας ρωτά: </strong></p>
<p style="text-align: justify;">Καλημέρα σας Σας γράφω γιατί έχω φτάσει σε αδιέξοδο Δεν αντέχω πια τον άντρα μου Είμαστε μαζί εδώ και 14 χρόνια Το πρόβλημά μου είναι ότι αποφεύγει τα προβλήματα και με αφήνει να τα αντιμετωπίζω μόνη μου Όταν έτυχε τα παιδιά μας να αρρωστήσουν και να νοσηλευτούν ποτέ δεν ήρθε στο νοσοκομείο Όταν φτιάχναμε το σπίτι μας ο γιος μας τότε ήταν μόλις 8 μηνών προφασιζόμενος διάφορες δικαιολογίες άφησε την επίβλεψη της οικοδομής σε μένα που έτρεχα στο γιαπί και κυνηγούσα τους μαστόρους με το μωρό στο μάρσιπο Αναφέρομαι στα πιο επώδυνα για μένα περιστατικά γιατί υπήρξαν και άλλα λιγότερο τρανταχτά Θέλει να βοηθήσει στην κοινή μας ζωή αλλά περιορίζεται στο σπίτι καθαρίζει μαγειρεύει οτιδήποτε εμπλέκει αποφάσεις ή αντιπαράθεση το αποφεύγει και μάλιστα διαστρέφει την πραγματική εικόνα όταν προκύπτουν προβλήματα προς επίλυση ώστε να φαίνεται ότι όλα είναι φυσιολογικά και δεν πρέπει κανείς να κάνει τίποτα Γενικά αισθάνομαι ότι κρύβεται από πίσω μου Τα κενά που αφήνει έρχονται να τα καλύψουν οι γονείς μου τόσο σε πρακτικά όσο και σε οικονομικά ζητήματα Αυτό μου προκαλεί αγανάκτηση γιατί ναι μεν έχω καλή σχέση μαζί τους αλλά ζούσα μόνη μου ανεξάρτητη από τα 22 που πήρα πτυχίο και βρέθηκα ουσιαστικά να ξαναβασίζομαι στους γονείς μου και να εξαρτώμαι από αυτούς χωρίς να το θέλω και σε μια φάση της ζωής μου που δεν το περίμενα Γενικά αισθάνομαι ότι έχει κολλήσει πάνω μου σα βδέλλα ότι όχι μόνο δεν μου προσφέρει ότι έχω ανάγκη δηλαδή έναν άντρα δίπλα μου αλλά ότι παίρνει από μένα και τους γονείς μου χωρίς να δίνει Τον αντιπαθώ πια τόσο πολύ που νομίζω ότι θα τρελαθώ Γίνονται κατά καιρούς φοβεροί καυγάδες μπροστά στα παιδιά και αυτό με πεθαίνει δεν μπορώ να ησυχάσω από τις τύψεις Του έχω ζητήσει επανειλημμένα να φύγει από το σπίτι να χωρίσουμε αλλά αρνείται κατηγορηματικά Δεν αντέχω άλλο να ζω με έναν άνθρωπο που κρύβεται πίσω μου που δεν παίρνει πρωτοβουλίες και με αφήνει να τραβάω όλο το κουπί μόνη μου νιώθοντας την ασφάλεια ότι θα με ξελασπώσουν οι γονείς μου για να μην τρελαθώ Εν τω μεταξύ φαίνεται τόσο πρόθυμος και καλόβολος στους έξω Εννοείται πως δεν έχουμε σεξουαλική ζωή εδώ και 34 χρόνια Δεν αντέχω άλλο Σας παρακαλώ πείτε μου τη γνώμη σας Σας ευχαριστώ.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος ομαδικός θεραπευτής, Δημήτρης Κατσαρός </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/katsarosd.jpg&amp;amp;amp;width=248" alt="Δημήτρης Κατσαρός" /></p>
<div dir="ltr">Αγαπητή αναγνώστρια:</div>
<div dir="ltr"> </div>
<div dir="ltr">Από την αφήγησή σας, φαίνεστε ένας άνθρωπος με όρια και πλάνα για τη ζωή σας. Από την άλλη ο σύζυγός σας μοιάζει ένας άνθρωπος που δεν τα έχει τόσο καλά με την οριοθέτηση και τη διεκπεραίωση. Θα σταθώ σε ένα σημείο του γράμματός σας όπου λέτε "του ζήτησα να φύγει αλλά αρνείται κατηγορηματικά". Μοιάζει εδώ να αντιστρέφονται οι ρόλοι και ο άνθρωπος που δείχνει δυσκολία να δεχτεί και να διαχειριστεί τα όρια, "πατάει πόδι" και λέει "όχι" ενώ εσείς που φαίνεστε οργανωμένη σε άλλους τομείς της ζωής σας σ'αυτό το σημείο μοιάζει να "μη μπορείτε να κάνετε κάτι άλλο". Εκ πρώτης όψεως η ερώτηση που μου βγαίνει να σας κάνω είναι αν είστε σίγουρη πως θέλετε να χωρίσετε απ'αυτόν τον άνθρωπο και η δεύτερη ερώτηση είναι μήπως αντλείτε κι εσείς κάτι που σας βοηθά, σας ευχαριστεί ή έστω σας βολεύει από αυτή τη σχέση, το οποίο σας καθιστά διστακτική στο να φέρετε σε πέρας την απόφασή σας για χωρισμό. Σκεφτείτε λίγο τί σας πρωτοάρεσε, τί αγαπήσατε, τι σας έκανε να θέλετε οικογένεια μ'αυτό τον άνθρωπο και δείτε μήπως κάτι απ'αυτά συνεχίζει να υπάρχει σε έναν υπερθετικό βαθμό που σας μπουχτίζει. Έτσι θα είστε σίγουρη πως πάτε μπροστά και πως δεν κάνετε κύκλους γύρω απ'αυτό που θέλετε και φοβάστε ταυτόχρονα.</div>