<p style="text-align: justify;"><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά: </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Γεια σας εχω προβλημα με κρισεις πανικου και  αγχους το προβλημα μου εχει ξεκινησει εδω και 6 μηνες περιπου τα τελευταια χρονια της ζωης μου συνεβησαν πολλα πραγματα. Η μητερα μου επασχε απο βαρια κατατθλιψη χωρισε με τον πατερα μου κ απο τοτε ολα τα βαρη επεσαν σε μενα και τον αδερφο μου αποπειρες αυτοκτονιας ξυλοδαρμοι απο τον γκομενο της φυγη σε αλκοολ και καθε φορα που φευγω απο το σπιτι δε μπορω να ηρεμήσω φοβαμαι οταν θα γυρισω τι θα βρω νομιζω οτι δε θα μπορεσω ποτε να φτιαξω τη δικια μου ζωη θα μαι παντα εδω να νταντευω; Τι να κάνω για να βοηθηθώ; </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Αγαπητή αναγνώστρια στο ερώτημά σας απάντησε ο Ιωάννης Ακριβάκης <span>Ψυχολόγος, </span><span>α</span><span>τομικός – ομαδικός Ψυχαναλυτικός Ψυχοθεραπευτής, Μ</span><span>εταπτυχιακές Σπουδές στην Συμβουλευτική Ψυχολογία και στην Συμβουλευτική, </span><span> Μονάδα Ψυχολογικής Απεξάρτησης Τοξικομανών 18 ΑΝΩ.</span></strong></p>
<div dir="ltr">από το κείμενο σας φαίνεται ότι τον τελευταίο καιρό (μπορεί και περισσότερο από έξι μήνες) έχετε έρθει αντιμέτωπη με πάρα πολλές και έντονα ψυχικά στρεσογόνες-τραυματικές καταστάσεις (κατάθλιψη μητέρας, αποχωρισμούς, απώλειες, απόποιρες αυτοκτονίας, ξυλοδαρμούς), οι οποίες από ό,τι φαίνεται έχουν ξεπεράσει τα όρια αντοχής σας κατά πολύ (κρίσεις πανικού και άγχους) και η φυγή στο αλκοόλ (σε μία άλλη πραγματικότητα) μάλλον δεν φαντάζει πια ως λύση. Θα ήταν πάρα πολύ χρησιμό και βοηθητικό για εσάς να μπορέσετε να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό (ψυχολόγο/ ψυχίατρο ψυχοθεραπευτή, κατάλληλα εκπαιδευμένο), προκειμένου να μπορέσετε να τα ατιμετωπίσετε όλα αυτά στα πλαίσια μίας ασφαλούς θεραπευτικής σχέσης. Με αυτό τον τρόπο είναι πολύ πιθανόν να μπορέσετε να διαχειριστείτε όλο αυτό το άγχος και τον πανικό σας, ενδεχομένως να το νοηματοδοτήσετε και να μπορέσετε να επιφέρετε αλλαγές στον τρόπο ζωής σας. </div>
<div dir="ltr"> </div>
<div dir="ltr">Με εκτίμηση</div>
<div dir="ltr">Γιάννης Ακριβάκης</div>
<p style="text-align: justify;"><strong>Αγαπητή αναγνώστρια στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός  </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/katsarosd.jpg&amp;width=248" alt="Δημήτρης Κατσαρός" width="99" /></p>
<div style="text-align: justify;">Μοιάζει να σας λείπει η μητέρα σας, όχι σαν άνθρωπος αλλά σαν ρόλος. Αν κοιτάξετε την αφήγησή σας θα δείτε πως συμπεριφέρεστε προστατευτικά και μιλάτε σαν προβληματισμένη μητέρα που φοβάται για την κόρη της, η οποία έχει "ξεφύγει" για συναισθηματικούς λόγους. Κι αυτή η κόρη είναι η μητέρα σας. Μέσα απ'αυτή την αντιστροφή ρόλων λοιπόν όταν ρωτάτε "τι να κάνω για να βοηθηθώ" ακούγεται να ζητάτε τη μητρική σταθερότητα. Νομίζω ότι αυτό που ζητάτε είναι η αίσθηση της σταθερότητας και αυτό φαίνεται από τον προβληματισμό σας "όταν γυρίσω φοβάμαι τί θα βρω". Νομίζω ότι χρειάζεται να βάλετε όρια στη σχέση σας με τη μητέρα σας αναγνωρίζοντας το ρόλο σας ως κόρη της. Να απενοχοποιηθείτε ως προς τις πολλές ευθύνες που έχετε αναλάβει και οι οποίες σας βαρύνουν τόσο ώστε να νιώθετε υψηλό άγχος. Να θέσετε στόχους προσωπικούς που να σας βάζουν σε σκέψη για το δικό σας δημιουργικό μέλλον και όχι ένα μέλλον αποφυγής προβλημάτων και δυσάρεστων καταστάσεων. Εμπιστευτείτε κάπως την ικανότητά της να προστατέψει κι αυτή τον εαυτό της.</div>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>