Έχει πια ακριβώς τα διπλάσια χρόνια μου. Ολόκληρη η ζωή μου κι άλλη μια ίδιας διάρκειας χωρίς εμένα και τους συνομήλικούς μου…
Για μένα ο Ολυμπιακός είναι:
Η πρώτη λέξη που βγήκε από το στόμα μου, δίχως να στεναχωρεθεί καθόλου ο μακαρίτης ο πατέρας μου που δεν ήταν «μπαμπά»…
Η πρώτη μεγάλη συγκίνηση, όταν πρωτομπήκα σε γήπεδο (στο Βόλο) και είδα το πρώτο γκολ της ζωής μου από το φάουλ του Δαβουρλή.
Η κομμένη ανάσα στα τελευταία σκαλοπάτια της Θύρας κάθε φορά που άρχιζε να φαίνεται το γκαζόν στο παλιό Καραϊσκάκη, πριν από κάθε παιχνίδι…
Όλοι οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές που πέρασαν από τα μάτια μου σε τέσσερις δεκαετίες. Ερυθρόλευκοι και αντίπαλοι…
Όλες οι ιστορίες για όσους θρύλους δεν είδα με τα μάτια μου, τις προηγούμενες δεκαετίες.
Η πιο δραματική εναλλαγή συναισθημάτων, τον Φλεβάρη του ’81. Από το «μεθύσι» του 6-0, στο θρήνο για τους 21.
Η γνωριμία μου με σπουδαίους ανθρώπους που τον υπηρέτησαν από διάφορα πόστα.
Οι μεταδόσεις των αγώνων του σε κάθε γωνιά της Ευρώπης και σε κάθε έδρα της Ελλάδας εδώ και σχεδόν 20 χρόνια.
Οι φιέστες για τους τίτλους του στο ποδόσφαιρο, η υποδοχή από τη Ρώμη για το μπάσκετ, οι ευρωπαϊκές επιτυχίες σε βόλεί και πόλο, το καμάρι για τα αμέτρητα πρωταθλήματα με χαώδεις διαφορές στην κολύμβηση, η χαρά για κάθε διάκριση δαφνοστεφανωμένου αθλητή του σε κάθε σπορ…
Οι πίκρες των πέτρινων χρόνων, η σπασμένη τηλεόραση στον χαμένο τελικό του Τελ Αβίβ, η υπομονή μέχρι τις πρώτες εκτός έδρας ευρωπαϊκές νίκες…
Για τον καθένα φίλαθλο, η ομάδα του είναι κομμάτι της ζωής του. Μικρότερο ή μεγαλύτερο. Αν σε αυτό υπήρχε σεβασμός, όλα θα ήταν διαφορετικά στον αθλητισμό μας…
Χρόνια πολλά.