Βίκτωρ Ουγκώ

<p style="text-align: justify;"><strong><big>Victor Hugo</big> ( 1802-1885 , Γάλλος συγγραφέας)</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Ο <strong>Βίκτωρ Ουγκώ</strong> (γαλλικά: <em>Victor Marie Vicomte Hugo</em>)ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος,ποιητής και δραματουργός, ο πλέον σημαντικός και προβεβλημένος εκπρόσωπος του κινήματος του γαλλικού ρομαντισμού.</p>
<p style="text-align: justify;">Από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας του αντιλήφθηκε το λογοτεχνικό του ταλέντο και ξεκίνησε τις μεταφράσεις έργων από τα λατινικά καθώς και δικές του πρωτότυπες ποιητικές εργασίες. Η αξία του αναγνωρίστηκε σύντομα μέσα στο γαλλικό ακαδημαϊκό κύκλο αλλά και στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό. Ταυτόχρονα ασχολήθηκε με την πολιτική μεταλλασσόμενος βαθμιαία από φιλομοναρχικό συντηρητικό σε ριζοσπάστη δημοκρατικό. Την τελευταία περίοδο της ζωής του γνώρισε τη λατρεία του γαλλικού έθνους, ταυτιζόμενος με την ίδια τη Γαλλία, όπως ο ίδιος έλεγε στο ποίημά του <em>Lettre à une femme</em> (Γράμμα σε μία γυναίκα): <em>"Je ne sais plus mon nom, je m'appelle Patrie!"</em> (Δε γνωρίζω πλέον το όνομά μου, ονομάζομαι Πατρίς). Προ πάντων, όμως, ήταν ο ποιητής του νέου κόσμου, ο προφητικός, παραισθησιακός φιλόσοφος και μυθοπλάστης μιας ριζικά νέας εποχής.</p>
<p style="text-align: justify;"> Κύρια έργα του "Οι Άθλιοι" και η "Παναγία των Παρισίων" για τα οποία είναι γνωστός σ' όλο τον κόσμο. Στη Γαλλία πάντως εκτιμάται πολύ και για την ποίησή του</p>
<p style="text-align: justify;">Ο Βίκτωρ Ουγκώ αναφορικά με το ελληνικό ζήτημα υπήρξε από τους πλέον όψιμους Ευρωπαίους διανοούμενους, που έλαβαν φιλελληνική στάση. Παρότι, όμως, εισέρχεται αργά στον κύκλο των φιλελλήνων παραμένει ο συνεπέστερος των υποστηρικτών του νεότευκτου ελληνικού κράτους. </p>
<div class="thumb tleft" style="text-align: justify;">
<div class="thumbinner">
<div class="thumbcaption">Η ελληνόφωνη εφημερίδα <em>Κλειώ</em> της Τεργέστης αποδίδει φόρο τιμής στο Βίκτωρα Ουγκώ στο φύλλο της 13ης Ιουνίου1885.</div>
</div>
</div>
<p style="text-align: justify;">Οι πρώτες του ποιητικές αναφορές σχετικά με τον αγώνα των Ελλήνων εμφανίζονται το 1826 με τη δημοσίευση στο γαλλικό Τύπο του ποιήματος<em>Τα Κεφάλια του Σαραγιού</em> (Les têtes du serail), εμπνευσμένου από την Έξοδο του Μεσολογγίου, όπου εμφανίζονται μεταξύ των 6000 κεφαλών, που είχαν αποσταλεί στο σαράγι να συνομιλούν μεταξύ τους τα τρία κεφάλια του Μάρκου Μπότσαρη, του Επισκόπου Ρωγών Ιωσήφ και τουΚωνσταντίνου Κανάρη. Το 1827 συνθέτει τα ποιήματα <em>Ναβαρίνο</em> (Navarin) και <em>Ενθουσιασμός</em> (Enthousiasme) και την επόμενη χρονιά τα <em>Κανάρης</em>(Canaris), <em>Λαζάρα</em> (Lazzara) καθώς και το περίφημο <em>Ελληνόπουλο</em> (L' enfant). Όλα τα παραπάνω ποιήματα περιελήφθησαν στη συλλογή <em>Τα Ανατολίτικα</em>.</p>
<p style="text-align: justify;">Ο θάνατός του, τέλος, είχε μεγάλο αντίκτυπο στην Ελλάδα και στο σύνολό του σχεδόν ο ελληνικός Τύπος κάλυψε το γεγονός της απώλειας του διακεκριμένου φιλέλληνα συγγραφέα. Μάλιστα πραγματοποιήθηκαν τελετές προκειμένου να τιμηθεί ο μεγάλος νεκρός αντίστοιχες με αυτές, που έλαβαν χώρα στη Γαλλία.</p>

Σχετικά άρθρα