Λόγοι που καταπιεζόμαστε σε μια σχέση

<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Η αυτοθυσία συνδέεται με μια βαθιά ριζωμένη αίσθηση ευθύνης για την ευημερία του άλλου. Περιγράφει τα άτομα που ζουν για τους άλλους ανθρώπους, Αποβιβάζουν τις προσωπικές τους ανάσες στο όνομα των επιθυμιών ενός «σημαντικού άλλου», ο οποίος φανταζει μεσα τους πιο σπουδαίος και ισχυρότερος από τους ίδιους. Φοβούνται ότι αν δεν ανταποκριθούν στις επιθυμίες του άλλου εκείνος Θα τους απορρίψει. </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><strong>Από τη Δρ. Μυρσίνη Κωστοπούλου Κλινική Ψυχολόγο-Ψυχοθεραπεύτρια</strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Πρόκειται για άτομα που νιώθουν ότι οι σημαντικές αποφάσεις στη ζωή τους δεν ήταν ποτέ πραγματικά δικές τους. Αποφεύγουν τις συγκρούσεις και καταπιέζουν τις επιθυμίες τους. Το να διεκοικούν τις δικές τους επιθυμίες σημαίνει για εκείνα ότι κατά βάθος δεν είναι καλοί άνθρωποι, ότι δεν αξίζουν ή ότι δεν αγαπούν τον άλλο, με αποτέλεσμα να βυθίζονται σε ενοχές. Οι ασυνείδητες ταυτίσεις στις οποίες τυφλά υπακούει η συμπεριφορά του: είναι π.χ. «Προσφορά ίσον καλοσύνη», διεκδικητικότητα ίσον ανηθικότητα», «Το να θέλω, το να ζητώ  σημαίνει τιμωρία, σημαίνει ενοχή». Η έκφραση κλειδί στην αυτοθυσία είναι η νοσηρή ανάγκη για αποδοχή, ένα απαραίτητο για τα αυτοθυοοαζόμενα άτομα συστατικό της αυτοεκτίμησής τους.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Ένα σημαντικό βίωμα που θεωρείται ότι χτίζει στο άτομο την αυτοθυσία είναι όταν ένα παιδί εξαναγκάζεται δίχως τη θέλησή του να αναλάβει υπερβολική ευθύνη για τη φυσική ψυχολογική, συναισθηματική ευημερία του γονιού του ή ενός άλλου κοντινού ανθρώπου (π.χ., αδερφάκι). Χαρακτηριστικό είναι το βίωμα ενος μικρού παιδιού που μεγαλώνει με ένα δυσβασταχτο αίσθημα ευθύνης απέναντι στο γονιό του που πάσχει από βαριά κατάθλιψη. Το παιδί αυτό μαθαίνει να απο στασιοποιείται από τα συναισθήματά του και να τα καταπιέ ζει, με αποτέλεσμα να μην τα γνωρίζει ποτέ γιατί η επιβίωσή του στηρίζεται στην αναγνώριση των αναγκών και των επιθυμιών του γονιού και όχι του εαυτού του.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Η ενσυναίσθηση και ο συγκαλυμμένος Θυμός είναι τα δύο κυρίαρχα και αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα στον ψυχισμό του αυτοθυσιαζόμενου ατόμου. Η ενσυναίσθηση είναι μια ψυχική δεξιότητα που καλλιεργείται με το πέρασμα του χρόνου και επιτρέπει στο άτομο να κατανοεί και να συναισθάνεται τον πόνο των άλλων ανθρώπων, κάτι που αναπόφευκτα συνδέεται και με μια πηγαία ανάγκη του να τους Θεραπεύσει. Πρόκειται για μια βασική και αναγκαία πτυχή του «είναι» ενός ψυχοθεραπευτή, δίχως την οποία δεν μπορεί να κατανοήσει ή να θεραπεύσει τον ανθρώπινο ψυχικό πόνο. Έτσι και το άτομο με τάσεις αυτοθυσίας μοιάζει να διακατέχεται από το «σύνδρομο του ψυχοθεραπευτή» ή του «λυτρωτή του ανθρώπινου πόνου» σε κάθε σχέση και σε κάθε στιγμή της ζωής του.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Ο χρόνιος καταπιεσμένος θυμός αποτελεί παρενέργεια της συστηματικής ματαίωσης των προσωπικών επιθυμιών, ωστόσο είναι ένα συν αίσθημα που το άτομο φοβάται να εκφράσει για να μην συνκρουστεί με τον «σημαντικό άλλο». Ο θυμός συχνά γυρίζει μέσα στο ίδιο το άτομο και μπορεί ακόμα να μεταμορφωθεί σε αντιπάθεια, σε μίσος για τον εαυτό, σε κατάθλιψη ή και σε σωματικές ασθένειες. Το ψυχολογικό αδιέξοδο που κατακλύζει τον ψυχισμό των αυτοθυσιαζόμενων ατόμων είναι η σύγκρουση ανάμεσα στη θλίψη αν δεν ικανοποιήσουν τους άλλους και την ενοχή αν φροντίσουν τον εαυτό τους. Η εναλλαγή μεταξύ θυμού και ενοχής οδηγεί σε τέλμα και εντέλει σε αναπηρία του ατόμου να χτίσει δεσμούς με τους άλλους καθώς και μια αυθεντική σχέση με τον εαυτό του.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Ίσως το δεύτερο υποκρύπτεται και ως μια πηγαία ψυχική δυσκολία πίσω από την αυτοθυσία.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><strong><em>Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στο βιβλίο της Δρ. Κωσατοπούλου Μιλώντας για εμάς και τα προβλήματά μας Εκδόσεις Καστανιώτη</em></strong></span></p>

Σχετικά άρθρα