<p><strong>Από τη Δρ. Μυρσίνη Κωστοπούλου Κλινική Ψυχολόγο-Ψυχοθεραπεύτρια. </strong></p>
<p style="text-align: justify;">Ο φόβος του κοινωνικού αποκλεισμού συνδέεται με βαθύ αίσθημα μοναξιά;, με ένα συναίσθημα άγχους και ταραχής όταν το άτομο βρίσκεται σε κοινωνικές περιστάσεις. Νιώθει ότι οι υπόλοιποι υπερτερούν σε εμφάνιση, καριέρα, επιτυχία, πλούτο και κοινωνικότητα και αποφεύγει τις κοινωνικές συναναστροφές για να μην έρθει αντιμέτωπο με τον πόνο που συνδέεσαι με τη διαφορετικότητα και την ανεπάρκεια που κουβαλά μέσα του.</p>
<p style="text-align: justify;">Αισθάνεται συχνά ότι δεν είναι γοητευτικό, ότι είναι ριζικά διαφορετικό από τους άλλους ανθρώπους, ότι δεν ανήκε: πουθενά και ότι πάντα θα είναι αποκομμένο από τις ανθρώπινες και κοινωνικές ομάδες. Την παγίδα του κοινωνικού αποκλεισμού συνοδεύει και ένα χρόνιο αίσθημα μοναξιάς και μια αίσθηση ότι ο κόσμος είναι γεμάτος από ξένους ανθρωπους ή  ότι δεν υπάρχει πραγματική θέση για το ίδιο το άτομο. Τα άτομα αυτά περιγράφονται ως ο «άλλος» που σύστηματικά γίνεται αντικείμενο εξευτελισμού και κοροϊδίας ή ο συγκαλυμμένος άλλος που καταφέρνει να κρύψει την απομόνωσή του που ακόμα και όταν συναναστρέφεται με κόσμο νιώθει την την αγιάτρευτη δική του αίσθηση μοναξιάς. </p>
<p style="text-align: justify;">Οι πρώιμες καταστάσεις που κάνουν ένα άτομο να νιώθει ευάλωτο στον κοινωνικό αποκλεισμό και στην απομόνωση περιλαμβάνουν: αισθήματα μειονεξίας στην παιδική ηλικία λόγω ενός εμφανούς ή μη χαρακτηριστικού ή βιώματα θυματοποΐησης ή ψυχολογικής βίας από συνομηλίκους. Πεποιθήσεις από την παιδική ηλικία ότι το άτομο διαφέρει από τα άλλα παιδιά όπως και η χρόνια τάση του ατόμου να μεγεθύνει τις διαφορές και να μειώνει τις ομοιότητες με τους άλλους, καταλήγοντας πάντα να νιώθει μόνο, είναι χαρακτηριστικές. Η αίσθηση ενός ατόμου ότι η οικογένειά του ήταν ριζικά διαφορετική από αυτό που ήταν για τους άλλους «φυσιολογικό" συχνά κρύβεται πίσω από την παγίδα της κοινωνικής απομόνωσης.</p>
<p style="text-align: justify;">Για παράδειγμα, όταν ένα μέλος της οικογένειας, ιδιαίτερα ο γονιός, πάσχει από μια ψυχική διαταραχή, το παιδί μπορεί να νιώθει αποκλεισμένο συναισθηματικά και απομονωμένο κοινωνικά. Τα παθητικά παιδιά και η τάση τους να κάνουν πάντα αυτό που οι άλλοι περιμένουν από εκείνα τα οδηγεί να μην αναπτύξουν ποτέ προσωπικά ενδιαφέροντα ή προτιμήσεις και εύκολα αποσύρονται από τα κοινωνικά δρώμενα. Η ψυχοθεραπεία και ιδιαίτερα η ομαδική ψυχοθεραπεία προτείνεται ως λύση στις περιπτώσεις αυτές. </p>
<p><strong><strong><em>Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στο βιβλίο της Δρ Κωστοπούλου  Μιλώντας για εμάς και τα προβλήματά μας Εκδόσεις Καστανιώτη</em></strong></strong></p>