Το «φαινόμενο» του Ολυμπιακού, ο «θρύλος» του Σπανούλη

Του Ιάκωβου Φιλιππούση
Έχω την αίσθηση πως σήμερα, με «καθαρό μυαλό» και «κρύο κεφάλι», μπορείς κανείς να «διαβάσει» πολύ πιο ώριμα και ενδελεχώς την χθεσινή νίκη-πρόκριση του Ολυμπιακού επί της Μπαρτσελόνα και την επιστροφή στα φάιναλ φορ μετά από το περυσινό «μπλακ άουτ».
Πολλά πράγματα μπορεί να αναφέρει κανείς για το 71-68, άλλωστε οι αναλύσεις και οι θριαμβολογίες… περισσεύουν πιά!
(Διόλου άδικα μεν, γιατί η αγωνιστική υπέρβαση του Ολυμπιακού είναι ανεπανάληπτη, αλλά ίσως λίγο βιαστικά και υπερβολικά γιατί απλώς η «δουλειά» δεν έχει τελειώσει ακόμα, αντίθετα ο δρόμος προς το τρόπαιο απέχει (τουλάχιστον) δύο παιχνίδια ακόμα. Καταλαβαίνω την χαρά και τον ενθουσιασμό της στιγμής, αλλά σε κάθε περίπτωση μετά το φάιναλ φορ της Μαδρίτης, όλοι θα μιλάμε για εντελώς διαφορετικά πράγματα. Έτσι ή αλλιώς…)
Για τον φετινό (ευρωπαίο) Ολυμπιακό έχω, λοιπόν, να πω τα εξής:
** 5η συμμετοχή στα τελευταία 7 φάιναλ φορ, από το 2009 κι εντεύθεν. Στα προηγούμενα 4 που μετείχε κατέκτησε 2 τρόπαια κι ήταν 1 ακόμα φορά φιναλιστ. Προφανώς έχει το καλύτερο ευρωπαικό ρεκόρ της τελευταίας 5ετίας, ασφαλώς και δικαιούνται όλοι να νιώθουν εξαιρετικά περήφανοι και –κυρίως- πως γνωρίζουν άριστα πιά τα «επαγγελματικά μυστικά» του αθλήματος. Θυμίζω, ότι σε σχέση με τον χαμένο τελικό του 2010 στο Παρίσι, ο Ολυμπιακός έχει μειώσει κατά 60% το μπάτζετ του, το γεγονός όμως ουδόλως έχει επιρρεάσει την αγωνιστική ποιότητα και ταυτότητά του, αλλά κυρίως τη νοοτροπία πρωταθλητή και νικητή των παικτών, παρά το γεγονός ότι συχνά κάνει αλλαγές στο ρόστερ και τον πάγκο του.
**είναι πασιφανές ότι εκείνο το τρόπαιο του 2012, στην Πόλη, που κατακτήθηκε με την ιστορική ανατροπή του -19, σε μόλις 11 λεπτά, έχει γαλουχήσει με μοναδικό τρόπο την ομάδα αυτή, έχει περάσει στο DNA των παικτών, έχει ενσωματωθεί στην ερυθρόλευκη φανέλλα. Το γεγονός ότι ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης, ο Μάντζαρης, ο Σλούκας βρίσκονται ακόμα στον Πειραιά μεταφέρει την «τεχνογνωσία» των ανατροπών και του πρωταθλητισμού σε όλα τα επόμενα ρόστερς, ενώ το σύνθημα των αποδυτηρίων από την εποχή του Ίβκοβιτς –«ένας για όλους και όλοι για έναν»- παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο και στάση αγωνιστικής «ζωής» για όλη την ομάδα.Αυτό το στοιχείο κατ εμέ αποτελεί την απόλυτη διάσταση αυτής της ομάδας/γενιάς του μπασκετικού Ολυμπιακού. Γιατί ειλικρινά αδυνατώ να βρω πανευρωπαικά σε ποδοσφαιρο, μπάσκετ, βόλλει και πόλο, άλλη ομάδα με τέτοιο ασυμβίβαστο προς την ήττα πνεύμα, με τέτοια αγωνιστικότητα, πίστη στο αποτέλεσμα, αδάμαστη ψυχή για την επικράτηση στο παρκέ. Και προσέξτε αυτά δεν είναι απλά δημοσιογραφικά σχόλια, αλλά είναι ΕΜΦΑΝΗ στο παρκέ σε κάθε κρίσιμο ματς.
**σε συνέχεια του παραπάνω, πιστεύω επίσης πως δεν υπάρχει άλλη ομάδα, για την οποία κάθε πρόβλεψη για το αποτέλεσμά της, να συνιστά τόσο μεγάλο ρίσκο!!! Κάνοντας ένα στατιστικό φλας μπακ, θα δείτε πως ο Ολυμπιακός δεν αφήνει ποτέ , κανένα ματς, εκτός κι αν μπει στο τελευταίο λεπτο με διψήφια διαφορά!!! Σε κάθε άλλη περίπτωση παλεύει ως το τέλος και πολλές φορές έχει «κλέψει» το ροζ φύλλο αγώνος. Έχω δεν την πεποίθηση πως αυτό είναι και το μεγαλύτερο «όπλο» στον επικείμενο ημιτελικό απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, δεδομένου πως αυτοί οι –συνήθως soft- Ρώσοι δεν έχουν συνηθίσει σε τέτοιο κλίμα αγώνα κι αντιμετώπισης αντιπάλου, είτε κερδίζουν, είτε χάνουν…
** πιστεύω πως όλοι έχουν πλέον την (αντικειμενική) υποχρέωση να αποδεχθούν την τεράστια κλάση, την ασύγκριτη ποιότητα, το αναμφισβήτητο ταλέντο και την μοναδική προσωπικότητα του Βασίλη Σπανούλη. Ξέρω πως η στήλη αυτή δεν χαρακτηρίζεται «αντικειμενική» για τις αναφορές της στον αρχηγό του Ολυμπιακού, λόγω της πολλάκις εκπεφρασμένης πεποίθησης πως «με καλό Σπανούλη», η ομάδα του δεν μπορεί να χάσει από κανέναν». Όμως οι τρεις σερί νικηφόροι αγώνες των Πειραιωτών επί της Μπαρτσελόνα επιβεβαίωσαν «εκκωφαντικά» πλέον το αγωνιστικό μεγαλείο του παίκτη, τον επαγγελματισμό και την κλάση του, και κανείς πιά δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό…. Και, προσέξτε, δεν έπαιξε όπως –ας πούμε- στον τελικό του 2013 στο Λονδίνο! Είναι όμως τόσο ικανός, συγχρόνως τόσο αρχ….δάτος, τόσο ώριμος και συνάμα ηπίων τόνων και ανθρωπίνων συμπεριφορών, που ειλικρινά πιστεύω ότι όμοιος του δεν υπάρχει στο ελληνικό μπάσκετ χρόνια τώρα. Όσο κι αν έχουμε μπροστά μας ακόμα τον πολυτάλαντο ηγέτη Διαμαντίδη, παλαιότερα τον Παπαλουκά κοκ, το συγκεκριμένο «πακέτο» δεν υπάρχει, όσο περνά ο καιρός καλυτερεύει και αυτή είναι η κορυφαία επένδυση των Αγγελοπουλαίων όσα χρόνια έχουν το «τιμόνι» της ομάδας.
** μέσα στο κλίμα των τελευταίων ωρών, θεωρώ σπουδαία την απόφαση των Αγγελόπουλων να επιμείνουν στη συνεισφορά του Γιάννη Σφαιρόπουλου. Έχω αναφερθεί ξανά στις γνώσεις, τις ικανότητες, την εργατικότητα και τον κυριλέ-ποιοτικό χαρακτήρα του, ωστόσο η «σφραγίδα» του στον φετινό Ολυμπιακό είναι μοναδική και αναφισβήτητη. Ιδιαίτερα στο τακτικό επίπεδο, την ψυχολογία, αλλά κυρίως την απόλυτη αξιοποίηση του ρόστερ. Παρότι τίτλος ακόμα δεν έχει κριθεί σε Ελλάδα κι Ευρώπη, η αναγνώριση στη δουλειά του είναι αναμφισβήτητη και προφανώς η προπονητική στην Ελλάδα αναβαθμίζεται και πάλι.
Υ.Γ1: Οι 3 νικηφόροι αγώνες Ολυμπιακού-Μπαρτσελόνα «εξέθεσαν» πολύπλευρα και το… ταλέντο του Βαγγέλη Μάντζαρη. Κανείς δεν αμφιβάλλει για την αξία του, χρόνια τώρα, αλλά αυτά τα ματς απέδειξαν ότι ο διεθνής παίκτης πολλές φορές… αδικεί τον εαυτό του με τον τρόπο που τον διαχειρίζεται και τον «βάζει» στην υπηρεσία της ομάδας. Θέλω να πιστεύω ότι μετά όσα έκανε στα ματς αυτά μια νέα εποχή θα προκύψει για τον Ολυμπιακό και την εθνική.
Υ.Γ.2: Πόσα «αυγά» χρειάζονται για να σουτάρει κανείς σε χρόνο «μηδέν» ένα τρίποντο, έχοντας στη διάρκεια του ματς 0/5 ως εκείνη τη στιγμή? Προφανώς τα «αυγά» του… Πρίντεζη, ο οποίος διανύει περίοδο απίθανης φόρμας. Αλλά είπαμε, μετά την Πόλη το 2012 –όπου κι εκεί ο M.V.P(RI). «τα έδειξε»- ο Ολυμπιακός ξέρει μόνον πως να κερδίζει…
Υ.Γ.3: Το Φ4 της Μαδρίτης έχει άρωμα Ελλάδας: Ολυμπιακός, Ιτούδης, Πιστιόλης, Χατζηχρήστος, Τεόντοσιτς, Χάινς, Ομπράντοβιτς, Ζήσης, Μπουρούσης, Ματσιούλις!!! Πιθανότατα και ο διαιτητής Χριστοδούλου. Πως γίνεται να είμαστε έτσι εκτός συνόρων και… όπως είμαστε εντός δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω, αν και μπορώ να το…εξηγήσω!

Σχετικά άρθρα