<p style="text-align: justify;"><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά: </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Έχουμε ένα κοριτσάκι 34 μηνών. Από το Σεπτέμβριο πηγαίνει σε Παιδικό Σταθμό. Μέχρι τότε μεγάλωνε και μεγαλώνει με τους γονείς τη γιαγιά τον παππού και τη θεία -νονά με απέραντη αγάπη φροντίδα προστασία. Τελευταία παρουσιάζει μια ιδιαίτερη προσκόλληση στη θεία νονά η οποία είναι πολύ δοτική ζωντανός και ευχάριστος άνθρωπος και ο αποχωρισμός το απόγευμα γίνεται δύσκολα</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em> Όταν γυρνάω το μεσημέρι από το γραφείο το παιδί διαμαρτύρεται κλαίει και φωνάζει φύγε μαμά φύγε Θεωρούμε ότι λόγω του παιδικού σταθμού έχει μειωθεί ο χρόνος παιξίματος με τους γονείς μου και τη θεία νονά γιατί έρχεται το παιδί κατά τις 2 μμ στο σπίτι ίσως η μικρή βλέπει ότι τώρα που ήρθαν οι γονείς οι δικοί μου θα φύγουν με τους οποίους βέβαια περνά καλά και θα χάσει το πολύ παιχνίδι </em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Επίσης θέλει πολύ αγκαλιά. Μήπως η άρνηση της ιδιαίτερα στη μητέρα έγκειται στα κάποια ΟΧΙ που τις λέω σε πράγματα που μπορεί να είναι επικίνδυνα για την σωματική της ακεραιότητα; θέλουμε ως γονείς να τις βάλουμε κάποια όρια αλλά με ήρεμο τρόπο.Φαίνεται όμως ότι η μικρή δεν δέχεται εύκολα τους περιορισμούς θέλει να τα δοκιμάζει όλα δεν έχει το αίσθημα του κινδύνου και δεν πείθεται και εύκολα ότι κάποιες αρνήσεις είναι για το καλό της. Θα θέλαμε παρακαλώ πολύ τη συμβουλή σας πως να αντιμετωπίσουμε με τον καλύτερο τρόπο το παιδί μας χωρίς να δημιουργηθούν φοβίες προς τους γονείς. Ευχαριστούμε θερμά.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Στο ερώτημά σας απαντά η  ψυχολόγος Μαρκέλλα Καπλάνη</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><span><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles_2015/photos/eidikoi/psyxologoi/mkaplani.jpg&amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;amp;width=248?" alt="Μαρκέλλα Καπλάνη " /></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><a href="http://www.normavitae.com/">www.normavitae.com</a><span> </span></span></p>
<div class="gmail_default" style="text-align: justify;">Αγαπητή Αναγνώστρια,</div>
<p style="text-align: justify;"><span><span>Τα παιδιά όντως δεν έχουν ιδιαίτερη αίσθηση κινδύνου. Τουλάχιστον μέχρι την εφηβεία, τα παιδιά τείνουν να πιστεύουν ότι είναι ατρόμητα. Γι' αυτό το λόγο, δεν είναι απλά προτεινόμενο αλλά καθίσταται αναγκαίο οι γονείς να θέτουν κάποια όρια για να διαφυλάξουν την προστασία των παιδιών τους, όσο κι αν αυτό μπορεί να δυσαρεστεί τα παιδιά, επιφέροντας πιθανώς ένταση και αρνητισμό στο σπίτι. Αν και κατά κάποιο ποσοστό έγκειται και στο χαρακτήρα του κάθε παιδιού, η δυσανεξία που δείχνει η κόρη σας ως προς τα όρια είναι απολύτως φυσιολογική. Τα παιδιά έχουν μία φυσική ικανότητα να τεστάρουν τα όρια, ευελπιστώντας να κερδίσουν όσα περισσότερα προνόμια μπορούν. Αυτό που κάνει ένα παιδί λιγότερο δεκτικό στα όρια, συνήθως είναι η αντίληψη ότι θα έπρεπε ή θα μπορούσε να κάνει κάτι πέρα από αυτά τα όρια αν ήταν με κάποιον άλλον. Μπορεί, για παράδειγμα, να έχει δει γονείς άλλου παιδιού να του επιτρέπουν να κάνει αυτό που απαγορεύεται στο δικό του σπίτι κι έτσι να θεωρεί τα όρια των δικών του γονιών ως υπερβολικά αντί για κοινώς αποδεκτά και φυσιολογικά. Στην δική σας περίπτωση, εφόσον περιγράφετε πως αρκετά άτομα εμπλέκονται στην ανατροφή του παιδιού, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να ελέγξετε το πως αντιδράει ο καθένας στα αιτήματα της κόρης σας. Είναι επίσης αρκετά δύσκολο να συντονίσετε όλους τους εμπλεκομένους ώστε να λειτουργούν με το τρόπο που εσείς θεωρείτε σωστό. Επομένως, είναι δεδομένο ότι το παιδί λαμβάνει διαφορετικά ερεθίσματα από διάφορες πλευρές κι έτσι μπερδεύεται όταν εσείς προσπαθείτε να το περιορίσετε σε κάτι που πιθανώς να γίνεται αποδεκτό στο σπίτι της γιαγιάς ή της θείας. </span></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><span>Σε πρακτικό επίπεδο, καλό θα ήταν, χωρίς να κατηγορήσετε κανέναν, να ρωτήσετε πως αντιδράνε η γιαγιά, ο παππούς, η θεία, η νονά όταν η μικρή θελήσει να κάνει κάτι που εσείς της απαγορεύεται στο σπίτι. Περιγράψτε τις αντιδράσεις που έχει με εσάς, ρωτήστε αν αντιδράει με τον ίδιο τρόπο με εκείνους σε παρόμοια θέματα, και τέλος πως διευθετούν το ζήτημα οι ίδιοι. </span><span>Αυτή είναι μία καλή ευκαιρία και για εσάς να επανεξετάσετε την δική σας φιλοσοφία και να δείτε μήπως υπάρχει περίπτωση να είσαστε περισσότερο προστατευτικοί από ότι χρειάζεται, κάτι που μπορεί να λαμβάνει ως περιορισμό μα, σε βαθύτερο επίπεδο, μπορεί να εκλαμβάνει και ως δυσπιστία ως προς τις ικανότητες και δυνάμεις της. </span><span>Εάν, πάντως, διακρίνετε πως ο τρόπος με τον οποίο επιλύουν το ζήτημα οι συγγενείς σας δεν ταιριάζει με τα όρια που θέλετε να θέσετε εσείς, καλό θα ήταν να τους εξηγήσετε την φιλοσοφία σας και πως θα προτιμούσατε να αντιδράσουν σε ανάλογο περιστατικό στο μέλλον ώστε το παιδί να μη λαμβάνει μπερδεμένα μηνύματα από το ένα σπίτι στο άλλο και να μην υπονομεύει τα όρια σας. Βέβαια, καλό θα είναι γνωρίζετε πως και μετά από μία τέτοια συζήτηση, συνεχίζετε να μην μπορείτε να απαιτήσετε ούτε να ελέγξετε το πώς θα διευθετήσουν τα θέματά οι ίδιοι με το παιδί όταν θα λείπετε εσείς.</span></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><span> Ο καθένας έχει τη δική του φιλοσοφία και δικό του τρόπο να αντιμετωπίζει καταστάσεις – που πολλές φορές προκύπτει αυθόρμητα όταν εμφανιστεί κάποιο ζήτημα. Από εκεί και πέρα, εσείς καλά κάνετέ και εμμένετέ στον τρόπο διαπαιδαγώγησης που έχετε επιλέξει. Θέτοντας τα όρια σίγουρα θα υπάρξουν στιγμές έντασης και πολλές φορές θα έρθετε σε ρήξη με την κόρη σας ως γονείς. Αυτό δε σημαίνει πως οι σχέσεις σας θα χαλάσουν. Σίγουρα θα υπάρξει δυσαρέσκεια και μπορεί και να ειπωθούν και βαριά λόγια από τη μεριά της. Εφόσον εσείς δείχνετε την αγάπη σας, έν καιρό θα καταλάβει πως το κίνητρο πίσω από τις πράξεις σας δεν ήταν κάποια μορφή επιβολής εξουσίας αλλά η αγάπη και η έγνοια σας για την προστασία της. Ένας βασικός παράγοντας που μπορεί να προωθήσει μια τέτοια οπτική είναι η ήρεμη και σταθερή επικοινωνία των ορίων, εν αντίθεση με την επιβολή πάνω στο παιδί και τις φωνές. Ενώ οι φωνές θα δώσουν το μήνυμα στο παιδί ότι κρύβεται θυμός και απογοήτευση πίσω από την διευθέτηση ορίων, η ήρεμη και σταθερή προσέγγιση θα του δώσει να καταλάβει πως, όσο δυσάρεστοι κι αν είναι, αυτοί είναι οι κανόνες του σπιτιού που ακολουθούνται χωρίς εξαίρεση. Μακροπρόθεσμα, αυτό θα βοηθήσει το παιδί να εδραιώσει μια αντίληψη δικαιοσύνης, ενώ, υποσυνείδητα, χτίζεται και η αίσθηση ασφάλειας που νιώθει μέσα στον οικογενειακό κύκλο, ξέροντας όχι μόνο ότι την προσέχετε μα και ότι υπάρχει και ένα σταθερό σημείο αναφοράς στο οποίο μπορεί να βασιστεί. Εάν το θέμα συνεχιστεί, δύο με τρεις συνεδρίες συμβουλευτικής γονέων θα μπορέσουν να σας καθοδηγήσουν περαιτέρω για το πώς μπορείτε να εδραιώσετε όρια με αποτελεσματικό τρόπο.   </span></span></p>