«Κι αν μας λείπουν, δεν είναι επειδή έτσι το θέλησε η τύχη ή τα καμώματα ενός πληγωμένου θεού. Μας λείπουν γιατί τόλμησαν να προτείνουν μια ζωή καλύτερη από την αγελαία.
Μας λείπουν γιατί είπαν πως ψωμί θα υπάρξει ή για όλους ή για κανέναν. Μας λείπουν γιατί άναψαν ένα φως μες στο σκοτάδι – έντονο ή χλωμό, δεν έχει σημασία, γιατί η λάμψη του μας οδηγεί. Από αυτούς τους ανθρώπους μας έχουν μείνει κάποιες φωτογραφίες που δεν θέλουν να είναι αντικείμενα μιας θρηνωδίας.
Αυτό που θέλουν, είναι να τις πάει κανείς στην αυλή του σπιτιού, και εκεί, τη στιγμή που κάποιος ή κάποια θα πει: «Τι λέτε; Πίνουμε κάνα μάτε;» και τα βλέμματα άρχισαν να ψάχνονται μέσα στη γλυκιά και σιωπηρή συνεννόηση των δικαίων.
«Εκείνοι που μας λείπουν, αποτελούν κομμάτι μας…»
Εκείνες και εκείνοι. Αυτοί που τόσο μας λείπουν, θα βγουν από την εικόνα τους και θα υψωθούν στην υπέρμετρη των συνωμοσιών, στη θεμελιώδη συνωμοσία κατά του ψεύδους που επιχειρεί να διαγράψει το παρελθόν με χρηματισμούς.
Ας μάθουμε να ζούμε με αυτούς που μας λείπουν, επειδή αποτελούν κομμάτι μας, επειδή ξέρουμε γιατί μας λείπουν, και επειδή την απουσία τους την αναπληρώνουμε με καμάρι».
Τα παραπάνω αποτελούν λόγια του σπουδαίου Χιλιανού συγγραφέα Λουίς Σεπούλβεδα ο οποίος πέθανε από κορωνοϊό, σε ηλικία 70 ετών. Στις 25 Φεβρουαρίου είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο, μετά την εμφάνιση συμπτωμάτων του ιού, όταν επέστρεψε από ένα φεστιβάλ βιβλίων στην Πορτογαλία.
Διαβάστε σχετικά άρθρα:
Χρησιμοποίησε πράγματα, αγάπα ανθρώπους. Οι 2 βασικές αρχές για μια ευτυχισμένη ζωή!
«Τίποτε δεν είναι καλύτερο για την ψυχή από το να κάνει λιγότερο δυστυχισμένη μια άλλη ψυχή».
